Koltuklardan birine güçlükle oturdu

Bahar yardımcı kız Şengül'ün kapıyı çalmasıyla okuduğu kitaptan başını kaldırdı: - Efendim Şengül? Ne var? - Özlem Hanım geldiler efendim. Sizi salonda bekliyorlar. Bahar başını salladı: - Geliyorum, siz kahve yapın kendisine. Yavaşça koltuğundan kalktı ve aynaya baktı. Yüzündeki çizgiler derinleşmişti. Saçlarını toplamıştı. Yeşil gözleri hâlâ gençliğindeki gibi güzel ama parlak değildi. Onun yüzüne bakan yaşadığı mutsuzluğu bir bakışta fark edebilirdi. Yavaşça odadan çıkıp merdivenlerden indi. Salona girince Özlem'in heyecanlı bir şekilde ayakta durduğunu gördü: - Neden oturmuyorsun Özlem? - Ay bırak oturmayı şimdi gel buraya, sana müthiş haberlerim var. Dün kimi gördüm bil bakalım? İmkanı yok bilemezsin. Dün Faruk'un şirketinin davetli olduğu bir kokteyl vardı. Oraya gittik. Kim vardı orada? Bahar ilgilenmez bir tavırla omuzlarını silkti: - Ne bileyim ben Allah aşkına? Özlem başını geriye attı ve parlayan gözlerini Bahar'a dikti: - Sıkı dur! Nejat'ı gördüm. Bir anda dünya bir fırıldak gibi döndü. Bahar titreyen dudaklarına hakim olmaya çalışıyordu. Ayakta durmakta zorlandığını hissederek masaya tutundu: - Nejat mı? Nerede, nasıl? Özlem bilmiş bir tavırla: - Yaaa, gördün mü hanımefendi, Nejat'ı gördüm. Konuştuk. İstanbul'a yerleşmiş. Çelik Holdingin yönetim kurulu başkanı oluyor. Öyle şaşırdım ki... Önce tanımadım, arkasından görmüştüm. Sonra yüzünü görünce heyecanlandım ben de... Yine çok yakışıklı ama biraz yaşlanmış, saçları kırlaşmış. Bahar kendine hakim olmaya çalışıyordu. Güçlükle oturdu koltuklardan birine: - Beni, beni sordu mu? Özlem üzüntüyle baktı arkadaşına: - Sormadı, ben yanlışlıkla senin adını söyledim eskilerden bahsederken. O zaman yüzü gerildi. Ben o defteri yıllar önce kapattım Özlem dedi bana. Bahar usulca fısıldadı: - Onu o kadar çok özledim ki Özlem. Neden bütün bu olaylar benim peşimi bırakmıyor, benden nefret ediyor değil mi? Özlem arkadaşının yanına oturup başını göğsüne yasladı. Bahar ağlıyordu. > DEVAMI YARIN