"Neler oluyor yine hanım?!."

Arif Sıtkı Bey ve Müberra Hanım on beş gün kadar sürecek bir seyahat için hazırlıklarını bitirmişlerdi. Arif Bey Antalya'da bir arkadaşının otelinde on beş günlük rezervasyon yaptırmıştı. Uçak biletleri alınmış, valizler toplanmıştı. Nermin bu seyahatten dolayı huzursuzdu. Hayatı boyunca kim olursa olsun, kendinin bulunmadığı ne iş yaparsa yapsın hemen bozulur, o işin içinde olmamanın verdiği öfkeyi ve kıskançlığı yaşardı. Şimdi de annesini kıskanıyordu. Müberra Hanım odasında son hazırlıklarını yaparken onun yanına geldi: - Haydi, yine iyisin. Bizim başımızda adam gibi bir koca olmadı ki biz de gezelim, dinlenelim, istirahat edelim. Zaten ben o kadar şanssızım ki... Müberra Hanım kızının huyunu bildiği için önemsemedi: - Tövbe de kızım, kimsenin kolay erişemeyeceği bir hayatın var, yediğin önünde, yemediğin arkanda... Neden şikâyet edersin ki? Nermin daha da agresifleşti: - Aşk olsun anne, gözüne batıyorum demek ki... Müberra Hanım hayretle baktı kızına: - Hoppalaaa! Bu da nereden çıktı şimdi? Nermin omuz silkti. Suratı asılmıştı. Müberra Hanım başını yana çevirdi. Mırıldandı: - Bana göre senin noksanın hoşgörüsüz oluşun. Nermin neredeyse ağlamaklı olmuştu: - Aşk olsun anne, ben ne yaptım da böyle oldum? Ben istemez miydim mutlu olmayı? Bak el âlemin kenar mahallesinde bile kızlar gül gibi evlilikler yapıyor. Oh, zengin kocayla ekmek elden su gölden yaşıyorlar. Benim o bekçinin kızından ne eksiğim var? Kaşlarını kaldırdı Müberra Hanım: - Tövbe de kızım, tövbe de! Neden böylesin bilmem... Bu sırada Arif Bey girmişti içeriye. Kızının sinirli haline hayretle bakarak karısına döndü: - Ne oluyor yine hanım? Biraz acele et... Uçağı kaçırmayalım. Kızına döndü: - Ev sana emanet Nermin. Bir şey olursa ararsın kızım. Paraya ihtiyacın olursa muhasebeye telefon et, hemen gönderirler. Ben tembih ettim. Omuzlarını silkti Nermin. Yarım saate kalmadan Arif Bey ve karısı vedalaşarak arabalarına bindiler. Nermin kapıya kadar uğurlamıştı onları. Araba konağın bahçesinden çıkar çıkmaz hızla geri döndü genç kadın ve emektar yardımcı Hatice'ye bağırdı: - Akşam için güzel bir şeyler hazırlayın. Terasta yemek yiyeceğim. Hatice hemen mutfağa yöneldi. Nermin huzursuz bir şekilde çevresine bakınıyordu. > DEVAMI YARIN