"Siz annemi tanır mıydınız?"

Hatice kahvesini bitirdikten sonra fincanı uzattı. Arzu saygıyla aldı fincanı: - Afiyet olsun... Hatice tebessüm etti: - Maşallah yavrum, pek güzelmişsin, keşke böyle olmasaydı. Arif Beyim, Müberra Hanım seni tanısalardı keşke. İnan ki kötü insanlar değillerdir. Arzu önüne baktı: - Biliyorum kötü insan olmadıklarını. Onlara da hak vermek lazım. Ama nedense böyle oldu... Ömer'in dediği gibi zamana ihtiyacımız var, ben inanıyorum ki zaman her şeyi halledecek. Onlar da bizleri bağışlayacaklar. Bizim mutluluğumuzu gördükçe bu öfkeleri geçecektir eminim. Hatice gülümsedi: - İnşallah kızım, inşallah... Arif Bey de Müberra Hanım da merhametli insanlardır. Bunca yıldır ekmeklerini yiyorum. Hoş görmek lazım. Biliyor musun, buraya geldiğimi biliyorlar. Onlar istediler gelmemi. Arzu heyecanlanmıştı: - Sahi mi söylüyorsunuz? Ömer çok sevinecek buna. Korkuyordu hep, Hatice Teyzemi davet ettim ama inşallah bir sıkıntı olmaz diye dua edip duruyordu. Hatice kafasını salladı: - Bilirim kerata sever beni. Benim elimde büyüdü Ömer, çok uysal, sakin bir çocuktu. Ablasına hiç benzemezdi. Arzu sesini çıkartmadı. Ömer'in anlattıklarından sonra Nermin'den korkar olmuştu. Bu sırada kapı açıldı. Kadim Efendi gelmişti. Arzu fırladı yerinden: - Baba misafirimiz var. Hatice Hanım geldi. Kadim Efendi Hatice'yi tanırdı. Neredeyse Karaman ailesinin yanında aynı yıllarda işe başlamışlardı: - Hoş gelmişsin bacım. Nasılsın? - Sağ ol kadim Efendi. Kısmet burada görüşmekmiş. Rahmetliyle pekiyi anlaşırdım ben bilirsin. Nur içinde yatsın... Arzu hayretle baktı kadına: - Annemi tanır mıydınız? Başını salladı Hatice: - Tanırdım kızım. Çok iyi bir kadındı annen. Şirketin ilk açıldığı gün birlikte çalışmıştık. Misafirlere ikramlar yapılmıştı. Ben de gelmiştim. Anacığın oradaydı. Kadim başını salladı. Eski bir dostu görmekten memnun olmuşa benziyordu... DEVAMI YARIN