Soğuk bir rüzgar esti

Nejat Özlem'in yanındaki orta boylu, gözlüklü adama dönüp gülümsedi: - Memnun oldum Ben Nejat Demir. Son derece sevimli bir adamdı Özlem'in kocası. Hararetle sıktı elini Nejat'ın: - Ben de Faruk Şentürk. Nasılsınız? Tebrik ederim, yeni binanızın slayt gösterisini izledim. Hayran oldum doğrusu. Muhteşem bir yer olmuş. Duyduğum kadarıyla da holdingin yönetim kurulu başkanı oluyormuşsunuz, tebrikler... Nejat tevazuu ile başını eğdi: - Eksik olmayın, sağ olun. Sorumluluğumuz büyüyor böylece. Özlem'e döndü: - E deli kız, sen neler yapıyorsun bakalım, demek evlendin ha? Bu söylenmez pek ama kilo almışsın... Yine durmadan yiyor musun yoksa? Özlem bir kahkaha attı: - Aşk olsun Nejat, huylu huyundan vazgeçer mi hiç. Tabii ki yiyorum. Yemek yemek benim için bir hayat tarzı. Bilmiyor musun? Siz Bahar'la iki dakika yalnız kalmayın, tuttururdum yemek diye... Bir an bir soğuk rüzgar esti. Özlem ağzından çıkan ismi sonradan fark etmişti ama olan olmuştu artık. Nejat'ın yüzü gölgelendi. Şakakları atmaya başladı. Başını salladı. Bir şey diyemedi ama Özlem yaptığı hatayı telafi etmek için atıldı: - Özür dilerim Nejat, ama inan ki bilerek söylemedim. Hem, biz karşılaştığımıza göre bundan kaçmak imkânsızdı değil mi? Nejat başını salladı hafifçe tebessüm ederek: - Biliyorum canım, önemli değil, ben o defteri kapattım yıllar önce, bunlar ani tepkiler. Yoksa etkilenmiyorum. Üzme kendini. Faruk'a döndü: - Nerede görev yapıyorsunuz? Faruk dudaklarını ıslattı diliyle: - Ben Doğanlar İnşaat Limitet Şirketindeyim. Orada mimarlık yapıyorum. Nejat gülümsedi: - Görüşelim. Sabri Doğanlar'ı tanırım. Sizin patron. Birkaç iş yapmıştık birlikte. Sanıyorum son ihaleden çekildi. Bence de iyi yaptı. O işin çok getirisi olmazdı. Faruk heyecanlanmıştı: - Evet, biz de aynı kanıdaydık ama patronu biraz geç ikna ettik. Nejat, Özlem'e döndü: - Görüşelim deli kız, ben artık İstanbul'dayım... Beklerim. Yerim belli. DEVAMI YARIN