Son derece kibar bir doktordu...

Sibel hastaneden tanıdığı bir arkadaşının yanına götürüyordu Alev'i. Beyaz boyalı koridorlardan hızlı adımlarla yürüyorlardı. Sonunda koridorun dip tarafındaki bir kapının önünde durdu genç kadın: - İnşallah yerindedir... Kapıyı yavaşça tıklatarak açtı. Gözlüklü, genç olmasına rağmen hafif kırlaşmış saçları ile oldukça yakışıklı bir doktor gülümsedi Sibel'e: - Hangi rüzgâr attı hanımefendiyi acaba buraya? - Coşkun! Şükür buradasın. Yoksun diye nasıl korkmuştum. Sorma, sana bir işim düştü. Genç adam masasından kalktı. Oldukça uzun boyluydu: - Hayırdır, çok iyi görünmüyorsun? - Değilim, bak bu arkadaşım Alev. Fakülteden. Bir meselemiz var. Coşkun genç kadına baktı gülümseyerek; ama tebessümü dudaklarında dondu kaldı. Yüzünün halini görmüştü bir anda: - Alev Hanım, geçmiş olsun, size ne oldu böyle? Alev dudaklarını ısırarak yere baktı. Utanıyordu yaşadıklarının ulu orta dökülmesinden. Sibel hemen devreye girdi: - Alev'in kocası... Coşkun elini kaldırdı: - Tamam, anladım. Rapor mu lazım? Başını salladı Sibel: - Eğer hemen alabilirsek iyi olacak. Genç doktor masasına dönüp telefonu kaldırdı. Birkaç talimat verdikten sonra ellerini birbirine kenetledi: - Lütfen oturun ikiniz de. Birazdan halledeceğiz bu işi. Ama önce bir şeyler için. Alev Hanım ne alırsınız? Sıcak bir ıhlamur hem sinir sisteminize iyi gelir, hem de ferahlatır sizi. Alev başını iki yana salladı: - Peki, içerim bir bardak. Coşkun son derece kibar bir şekilde havadan sudan bahsederek olayı öğrenmek gibi bir çabanın içine girmemişti. Alev genç doktorun bu tavrından dolayı onu takdir etmiş ve minnet duymuştu. Ihlamurlar içildikten sonra gerekli servise bir hemşire yardımı ile giden genç kadın muayene edilerek istediği raporu almıştı. Bu zaman zarfında Sibel'in olanı biteni Coşkun'a anlattığı belli oluyordu. Genç doktor Alev'e döndü ve; - Hiçbir şekilde üzmeyin kendinizi. Bakın bu işin tahsilini yapmışsınız. Kendinizi toparlayın. Bundan sonra her şey daha iyi olacak. > DEVAMI YARIN