"Sözlerine dikkat et!.."

Ömer dolabından giyeceklerini çıkartıp valizlere yerleştirmişti. Odasına son bir kez daha baktı. Alacağı her şeyi almıştı. Yarın hemen nikâh için müracaat edecekti. Nikâh gününe kadar bir otelde kalmayı planlıyordu. Kitaplarını da birkaç koliye doldurdu. Kendisi için önemli olan birkaç parça eşyayı da ambalajladı. Hepsini topladıktan sonra telefonla bir taksi çağırdı. Emektar yardımcıları Hatice de yanındaydı: - Hatice Teyze, şunları aşağıya indirelim. Taksiye yerleştirelim. Yaşlı kadın başını salladı: - Olur küçük Bey, şey! Bir daha hiç gelmeyecek misiniz? Ömer gülümsedi: - Gelmez miyim hiç Hatice Teyze, burası benim evim, ailem. Bana ne derlerse desinler ben buranın bir ferdiyim. Ama böyle olması gerekiyor şimdi. Hatice başını salladı üzgün bir şekilde: - Anlıyorum efendim. Hayırlısı olsun. Taksi konağın bahçesine girmiş, merdivenlerin önünde durmuştu. Ömer valizlerini kucaklamış üst kattan inerken salon kapısına çıkan babasıyla göz göze geldi. Hiçbir şey söylemeden yoluna devam etti. Arif Sıtkı Bey dişlerini sıkıyordu. Kitap kolilerini Hatice'nin taşıdığını görünce âdeta aslan gibi kükredi: - Bırak Hatice, kendi taşısın. O sırada sokak kapısında beliren Ömer bunu duymuştu. Gülümsedi: - Tamam Hatice Teyze, ben taşırım. Babasına döndü: - Neden böyle yapıyorsun bilmiyorum baba? Sen özünde iyi bir insansın. Bu şekilde davranarak beni vazgeçireceğini sanıyorsan yanılıyorsun. Bak, bu hayat benim hayatım, yanlış da yapıyorsam izin ver bunu yaşayarak öğreneyim. Ben sizi terk etmiyorum. Sadece hayata karşı senin desteğin olmadan tutunabilecek miyim onu test ediyorum. Arif Sıtkı Bey kekeledi: - Ben... Ben senin için her şey iyi olsun istedim. Yaşlı adamın yumuşayan ses tonunu duyan Nermin telaşla salon kapısında belirmişti: - Anneme babama bu yaptığın affedilir şey değil! Onları üzmeye hakkın yok. Kim için? İki para etmez bir kenar mahalle dilberi için. Ömer öfkeyle döndü ablasına. Dişlerini ve yumruklarını sıkmıştı: - Sözlerine dikkat et, o kişi benim namusum artık! Nermin istediği tepkiyi almıştı. Ağlamaklı bir sesle babasına sızlandı: - Görüyorsun baba! Utanmasa el kaldıracak. Bu kadar gözü dönmüş işte!.. > DEVAMI YARIN