İstanbul geceleri

Gece... İstanbul. Sultanların şehri, payitahtın başkenti, alınmasıyla tarihin akışını değiştiren eşsiz güzel... Doğunun gizemini, batının hızını bir arada yaşatan cazibe. Deniz kenarında, yer alan muhteşem manzaralı mekanlar. Bu mekanlarda sıkıntılarını unutmaya çalışan İstanbullular. Bu mekanlarda uygulanan fiyat politikaları dudak uçuklatacak cinsten. Bu yüzden olsa gerek müdavimleri İstanbul sosyetesinin tanınmış simalarından oluşuyor. Mutlular. Keyifleri yerinde. Şık kıyafetleri, kapıda bekleyen son model arabaları ile tasasız dans ediyorlar. Bu bir suç mu? Asla! Hayatım boyunca servet düşmanlığının her türlüsüne alerji duydum ben. Herkes kendi rızkını yer. Kimsenin kimseyi eleştirmeye hakkı yoktur. Parası olan, istiyorsa harcar. Olmayan kendi şartlarında ayakta kalmaya çalışır. Dünyanın kanunu bu! Fakat yine de bir ölçü olmalı. Ben bile bütün esnekliğime rağmen bunu söylüyorsam, ay boyunca asgari ücretle üç çocuk bakıp ev kirası ödemek zorunda olanlar kimbilir neler hissediyorlardır? Ele aldığımız örnekler belli. Gece gezmeyi seven insanların adresleri aşağı yukarı aynı. Sahipleri çok karizmatik kişiler. Bunların bir tanesinde eski bir arkadaşım yöneticilik yapıyor. Daha önce de yazmıştım. Dört kişi yemek yiyor, yemekten sonra dans etmek için kulüp tarafına geçiyor; gelen hesap bir milyar liranın üzerinde. Ve işler stres yapacak kadar yoğun! Bak sen! Güler misin, ağlar mısın? Bu tip mekanlara hiç gitmem. Gitmeye de hiç niyetim yok. Gidenlere kızmıyorum desem yalan olur. Bu kadar çok aç insan varken sokaklarda, bir gecelik eğlenceye milyarlar harcamak duyarsızlığın daniskası. Bunun servet düşmanlığıyla falan alakası yok. Bu, toplumsal sıkıntıları hissetmekten aciz kişilere karşı beslediğim bıkmışlık sadece. Üç beş tane sonradan görmeyi havaya sokup zengin etmek için sıraya girenleri anlamam mümkün değil. O arkadaşlar sabahları aynada kimbilir kimi gördüklerini sanıyorlardır.