Kaçış

Başımı alıp nerelere kaçsam acaba? Öyle bir sığınak olmalı bir yerlerde. Hayat üzerinize fazla geldiğinde siz geri adım atabilmelisiniz. Kaçmak ayıp tabii. Ama kendinizle kalmanız daha büyük ayıplara sebep olacaksa? Kendinizi çıkarıp üzerinizden sizsiz kalabilmelisiniz bazen. Sadece söylemesi kolay. Yapması zor. Çok zor! Başım ağrıyor, gözlerim yuvalarından taşmak telaşında. Ben sıkılıyorum, ben yetmiyorum artık kimseye. Bana ise fazla geliyorum. Doluya koyamıyorum, boşa hiç bakmıyorum. Ne çok hata var yaptığım. Nasıl sığdırabildim şunca yıla hayret. İnsan istese beceremez. Üstelik istememiştim de. Ne istemiştim ki ben? Bir bilsem... Hiç bilemedim ki! Çocuğum ateşler içinde yanıyor. İlaçlar veriyoruz iyileştirmiyor. Çaresizlik tüketici. Çaresizlikle kavga da edilmiyor. Şöyle gözlerinin içine aşağılar gibi bakıp zevk alamıyorsunuz. O sizi küçümsüyor! Galiba haklı. Küçüğüz herhalde. Elimizde antibiyotiklerimiz, yüzümüzde mağrur maskelerimiz... İşe yarasa bir de... Yaramıyor! Offf, bazen yetiyor hayat bana. Size hiç olmaz mı bu? Yalnız benim perişanlığım mı kaçma duygusu? Tek korkak ben miyim civarda? İşte yine kelimeler bitti. Son günlerde çok oluyor. Kelimeler çekip gidiyor bense kalakalıyorum öylece. Gittikleri yere beni götürmüyorlar. Eli boş arkada bırakılanım ben sadece. Kaçamayacak kadar bıkkınım belki de. Gidemeyecek kadar yokum buralarda. Yalnızca izliyorum. Hoşlanmıyorum gördüklerimden ama gözümü kapayamayacak kadar körüm aynı zamanda.