Önce ağlayacağım

Sizleri güldürecek bir hikayem var. İstiyorum ki gazetenizi açıp benim köşeme göz attığınızda gülümseyin. Ne yazacağımı biliyorum. Hikayem benim başıma gelmiş olduğu için rahatlıkla sizlere aktarabilirim. Ama yapamıyorum. Kelimeler aklımda. Olaylar gözümün önünde. Komik olduğunu biliyorum. Ama yazamıyorum. Gülmek istemek, güldürmek için çabalamak güzel. Yazamıyorum. Yazabilmem için önce benim gülmeye hazır olmam lazım. Değilim. Yüreğimde her gün taşımak zorunda olduğum bunca yükle mutlu olmam çok zor. Her şeyi unutabilmek isterdim. Hayata yeniden başlamak gibi bir derdim falan yok. Ama yaşarken hatırlamamak gibi bir lüksüm olmalıydı. Boş bir geçmiş! Bundan daha konforlu ne olabilir ki? Birikmiş hiçbir duygu yok! Oh, ne rahat! Geçmiş zamana ait gözyaşları yok! Tükenmiş sevgiler, yalan aşklar, sahte dostlukların kırık dökük anıları yok! Belki mutluluk dedikleri budur. Ama ben hatırlamaktan kurtulamıyorum. Gülemiyorum. Son zamanlarda gülemiyorum. Hâlâ sevilmeye ihtiyacım olduğu için kendime ölesiye kızıyorum. Ne cins bir aptal olduğuma karar veremiyorum. Herhalde bayağı sıkı bir model olmalıyım ki bazı gerçekleri bir türlü öğrenemiyorum. İnanın hâlâ gülmeniz için kalemimden bir kaç kelime dökülmesini bekliyorum. Ama olmayınca olmuyor işte. Hikayem nasıl olsa bende. Yarın yazarım onu. Ama önce ağlayacağım. Hep yapmak zorunda kaldığım gibi. Ve korkarım hep yapacağım gibi. Galiba şöyle ağız dolusu gülebilmek için bile önce günlerce ağlamak gerekiyor. Önce ağla sonra gül! Gül gülebilirsen. Gül becerebilirsen!