Vatan sağolsun

Erkek olsaydım asker olurdum. Yok, bu yeterince çağdaş bir cümle olmadı. Düzeltiyorum. Bilseydim asker olurdum. Huyumun bu kadar uyduğunu, disipline hayran olduğumu bilseydim zamanında, bir an bile tereddüt etmezdim. Zaten anne tarafından dede mesleği. Evet, ben askerliği meslek olarak seçerdim. Hiyerarşinin olduğu, anlamsız mantıkların bittiği bir noktada özel kurallarla yaşamak bana daha kolay gelirdi sanırım. Sivil riyakârlıklardan korurdum kendimi hiç değilse. Artık çok geç. Artık sadece olabilenlerle gurur duyabilirim. Bugünlerde yine halkım erkek evlatlarını davulla zurnayla uğurluyor vatan aşkı için. Neredeyse her akşam bizim evin önünden asker uğurlama konvoyları geçiyor. Anneler, sevgililer gözleri yaşlı bir şekilde hasreti kucaklıyor. Babalar, amcalar ise göğüsleri kabararak nemlenen gözlerini gizliyor. Bu bir tören. Bir gelenek. Bir ritüel. Her Türk genci şunu bilir ki toprak, uğrunda dökülen kan varsa vatandır. Ve her Türk annesi oğlunu severek vatana hediye eder. Bizi biz yapan, bizi Türk yapan budur. Biz asker kökenli, asker sevdalı bir milletiz. Delikanlılıktan erkekliğe geçişin şartıdır askerliği yapmak. Orada adam olunur. Kolay mıdır her türlü özgürlüğe sırtını dönüp teslim olmak? Elbette hayır! Ama zor olan özeldir. Bu satırları askerliğini yapmaya hazırlanan ve yapmakta olan ve yapmış olan bütün Türk erkekleri için yazıyorum. Ve Kağan için. Bizim ailenin Türk ordusuna on sekiz aylığına emanet ettiği genç için. Arkasında annesini, babaannesini, kız arkadaşını, amcasını bırakan bizim oğlumuz için. Binlerce ailenin geçmiş olduğu sınavdan şimdi biz geçeceğiz. Şimdi bizim Hatice annemiz yol gözleyecek binlerce Hatice anne gibi. Ve biz her gün özleyip her gün gurur duyacağız onunla. Tıpkı binlerce Kağan'la duyduğumuz gibi. Ordusuna sevgili, vatanına aşık bir milletin evlatlarına yakışan budur. Allah hepsinin yolunu açık etsin. Ve hepsini korusun. Yolun açık olsun Kağan. Vatan sağolsun!