Veli olmanın dayanılmaz ağırlığı

Okulların açılmasına çok az zaman kaldığının farkındasınızdır herhalde. Eskiden öğrenci psikolojisiyle değerlendirirdim okula dönüşü. Şimdi ise velilerin ne hissettiklerini öğrenmekle meşgulüm. Beterin beteri vardır dedikleri buymuş. Veli olmak öğrenci olmaktan bin kere daha zormuş. Okulların istedikleri ücretler inanılır gibi değil. Diyeceksiniz ki devletin de okulları var, yolla oraya. Doğrudur. Var tabii. Ama nasıl? Bir sınıfta ortalama altmış-yetmiş kişi, her sırada dörder öğrenci oturur vaziyette. Öğretmenin çocuklarla nasıl başa çıktığı başlı başına muamma. Bu çocuklar ne öğreniyorlar, derslerin dışında hayata nasıl hazırlanıyorlar belli değil. İşte bu ülkenin en temel sorunu bu! Eğitimsizlik. Siz anne baba olarak istediğiniz kadar iyi insan yetiştirmeye gayret edin. Çok önemli fakat yetersiz. Çocuğun eğitiminde mutlaka aile ve öğretmenin birlikte çalışması, çocuğun gelişiminin takibi gerekir. Mesele sadece matematik imtihanından kaç alındığı olmamalı. Mesele, her anlamda derli toplu bir birey yetiştirmek. Bunu hedeflediğinizde çocuğunuzu özel okula yollamaktan başka çareniz yok ne yazık ki. Tabii bunu göze alabilecek maddi gücünüz ve cesaretiniz varsa. Özel okul fiyatları sözde fazla arttırılmadı kriz yüzünden. Arttırılmamış haliyle bile en sıradan özel okulun ana sınıfı ücreti iki milyar liranın üzerinde. Buna servis ve diğer masraflar dahil değil tabii. Sınıf büyüdükçe ücret değişiyor. Zannedersiniz ki öğrencilerin hepsi allame-i cihan olarak mezun olacaklar. Bu okulların en önemli farkı, başta da söylediğim gibi tenha sınıfları ve yabancı dil eğitimleri. Üniversite imtihanlarında ise öğrenci yerleştirme oranları düşük. Veli olmanın dayanılmaz ağırlığına burada yenik düşüyorsunuz işte. Devlet okuluna göndermeye gönlünüz razı olmuyor. Diğer taraftan ise özel okulun yükünü ne kadar taşıyabileceğinizi kestiremiyorsunuz. Birkaç sene o ortama alıştırıp sonra geri almak çocuk için daha da büyük sorun. Sizin anlayacağınız karabasan gibi çöküyor insanın üzerine bütün bu düşünceler. Birkaç tane de devlet paralı okulu var. Onların görünüşte ücretleri daha uygun gibi. Ama işin içine girdiğinizde istenen bağışlarla dudağınız uçukluyor. Demek ki bizler çocuk sahibi olduğumuzda çok ciddi bir karar vermişiz. Demek ki çocuk büyütmek için sadece sevgi, sabır ve bilgi yetmiyormuş. Bunlara ilave olarak sağlam banka hesapları gerekiyormuş. Bir ülke düşünün ki genç neslini yetiştirebilmek için fazla çaba sarfetmiyor. Sorunların kiminle ve nasıl çözüleceğini zannediyorsunuz?