Topla konuşabilenler kazandı

Yine "tuhaf" maçlardan biri oynandı. İlk 5 dakikada Hollanda'nın topla oynama oranı %79, Japonya'nınki ise % 21. Devre bitiyor oranlar yine aynı. Yani Türkçesi Japonlara ayrı bir top lazım. Top hep Hollanda'nın. İşin ilginç yanı ise Japonya topu ele geçirmek niyetinde de değil. Rakibinin pas yaptığı bölgede kovalamıyor ama tehlike konusunun içinde de nefes aldırmıyor. Sunabileceği iki modelle sınırlı bir Hollanda izliyoruz. Biri Robben gibi "topa fısıldayan" biri olacak ki "beklenmedik bir şeyler" olabilsin. İkincisi ise Sneijder'in araya atacağı bir top. Onun da yolu tıkalı. Ne Sneijder döndürülüyor, ne de araya top atılacak "iki oda bir sofa" arazi bırakıyor Japonlar. Karınca gibiler. Çok çalışıyorlar. Ama çalışmak işin bir tarafını hallediyor ve onlara çok gereken 1 puanla devreyi kapatıyorlar. Topa iki laf edebilecek yetenekte tek adamları var, o da Honda. Şöyle bir görünüveriyor o kadar. Tuhaflık bu ya, Hollanda kalecisi yere bile yatmamış ama devre berabere... İkinci yarıda iki yakasına yapıştı Hollanda. Yanlardan iyi geldiler ve Sneijder'in fena halde yumulduğu top tabelayı değiştirdi. Öyle bir gömüldü ki topa; Jabulani değil "ağırlık idman topu" bile olsa girecekti sanki. Sonra eğitimleri olmayan bir tarza dönüştü Japonya çıkıp baskı kurdu. Çünkü "zorundaydı" bunu yapmanın. Beceremediler, nedeni ise "topa fısıldayan" adamlarının olmamasıydı. Son dilimde topla konuşabilen Elia da oyuna girince maçın galibi değil, galip gelenin kaç farka ulaşacağı gerçeği ortaya çıktı illet vuvuzelaların zırıltısında. Affelay'ın topu kalecinin üstünden kaldırmayı akıl edememesi daha çok gol izlememizi önledi ve "Robben yoksa tek tek giderim" formülünün yine işlediğini gördük bitiş düdüğü çaldığında. Maç sonrasında ise Robben olmadan bile turu cebine koyabilen Hollanda'nın Robben gelince nerelere kadar gidebileceğini düşünüyordum...