Ben doydum, sizi bilemem

Bir gece öncenin skoru bir takımı gaza getirecekse, o gece bu geceydi. Tüm arızalara rağmen birçok takımın zirve ortağı olarak tayininin çıkacağı bir maç oynanacaktı... Mersin İdman Yurdu kırk yıldır bu ligde oynuyormuş gibi ve Galatasaray'ın işine gelecek bir anlayışı seçip tam saha maça girerek başladı. Tutan, top kapan ve vuran hep misafir takım oldu... Kilitleyen ve kontra mucizeleri arayan Mersin İdman Yurdu karşısında bir türlü presi oturtamayan ve kilidi uyduramayan Galatasaray ile yetinmek zorunda kaldı taraftarı... Olmaması gerektiği kadar "denge" vardı oyunda ve Galatasaray zirvede elde edeceği "STATÜ" hiç umurunda değilmiş gibi sürdürdü maçı. Bu arada "sert pres" anlayışına kırmızılar gelince. Galatasaray bu silahından da vazgeçmiş gibi göründü. Devre biterken "çıkışta kaybedilen bir top", kademenin kaybolduğu anda bir penaltı ve "elleri çok küçük olan" Muslera'nın kaderi karşı duruşu... İşte ilk yarı... İkinci yarının "hiperaktif" tarafı, treni kaçırmak üzere olduğunu fark eden ev sahibi takım oldu. Yüklendi yüklendikçe ama penaltının ardından ikinciyi kaçıran yine Mersin oldu. Maç "atamayana atacaklar" durumuna gelmişti... Ayhan konusundaki isabetli seçimin bir türlü meyvesini veremediği son yarım saati de ibretle izledim. Bazı ataklarda "topun canı olduğuna ve beraberliğe karar verdiğine" statta bulunanlarla birlikte ben de inandım. Bundan sonrası ancak "tesadüfen" gelecek bir gole bağlıydı ve bu asla "planlanmış" bir ataktan oluşmayacaktı. Canını dişine takmış iki takımı ve ortada debelenip duran muhteşem bir hakemi böylesine bir futbol gecesi için kutlamak gerekiyor... Gerisi ve tabii ki skor da beni hiç ilgilendirmiyor... Hepsini kutluyorum Sonuç ne olursa olsun futbol oynamak isteyen, geceyi temiz tutan iki hocayı ve takımlarını kutluyorum. Beni doyurdular...