Doğal afet!

Sabri'yi kenara aldığını gördüğü an ben şunu anladım: "Az gidebilirim ama her gittiğimde efektif pas veya orta kullanmak isterim..." Bir önceki maçı da çok iyi bitiren ilerideki ikiliyi görünce kanaatim değişti. O nedenle farklı bir oyun anlayışı beklediğimi itiraf etmeliyim. İtiraf etmeliyim de, şunu da göz ardı etmemeliyim: "Futbol binlerce öngörülemez anlardan oluşan bir oyundur." Bütün plan, iki günlük maç stratejisi darmadağın oldu daha ilk çeyrekte. Oysa bu çeyrekten 5 tane daha vardı... Oyunu "bir eksik" nedeniyle tam oynaması gereken gibi oynayan Galatasaray, iyi kötü hücum denemeleri de yapmadı değil, ama inanarak asla değil... Karabükspor ise 'bir fazla" oynamanın avantajını ilk yarı bitene kadar kullanamadı. İkinci yarı bir önceki haftanın tek forvetli "Baros" modelini gösteriyordu ama bu taktik değişiklik için şansı kalmamıştı Fatih Terim'in. Düşünün ki Ufuk sakatlandı. Kaleye kimin geçeceğini düşünmekten taktik değişikliği düşünüp uygulamanın imkanı kalmamıştı... Ancak Sabri ile orta alana direnç eklenebilir ama bu operasyon gol yollarında herhangi bir verim üretemez gibi duruyordu. 10 kişi oynandığından dolayı kanat manat da nanay... Bu kadar olumsuzun arasında son değişiklik hakkını da sakatlıktan yana kullanıyorsunuz. 25 dakika var son kaleci kalede ve değişiklik şansınız yok... Maç; çıkacak "bir puana şükür" durumuna gelmiş çoktan. Ama bir füze, bir uzaktan sallama, yere de vurunca maç orada bitiyor. Galatasaray sadece 1 saat direndiğiyle kalıyor. Sertleşemediği, kafa tutamadığı, vücut diliyle diklenemediği için golü yiyor... 70. dakikada rakibin yaptığı faul sayısı 17... Galatasaray'ın yaptığı ise sadece 1... O da kırmızı kartlık olay... Ne kadar ilginçtir ki puanı getiren model; 10 kişi ile bile olsa çok eleştirilen "Baros"lu modelden geldi... İnanarak gelmek! Oyunu eksik oynamak değil, vücut diliyle "ben buraya sağlam ve inanarak geldim" diyememek kaybettiriyordu. Sabırları bir anlık tecrübesizliğe boyun eğdi...