Genetik operasyon

Maçın sonu gelirken hep sözü edilen 'genlerinde Şampiyonlar Ligi var' cümlesini bir alın yazısı gibi taşımanın ağırlığını düşünüyordum.

Evet...

Avrupa işleri bu takımın genlerinde var..

Oysa maç başlarken gelip düğümlendiği yerdeydik kaderin...

Şampiyonlar Ligi'ne devam mı; yoksa Avrupa ligi ile yetinmek mi, kararının verileceği bir düdükle başladı maç.

Top bu ya; işin ucunda hiçbir şeye katılamamak da vardı.

Son maçlarda artan bir özgüvenle hızlıdan öteye bir hevesle kolların sıvandığı hemen anlaşılıyordu Galatasaraylı oyuncuların vücut dilinden..

Ammaaaa..

Bütün hayaller, maç kurgusu, benim teşne olduğum analizler daha ikinci dakikada da çöpe gitmez ki.

Şokun ardından 11 metreden gole ulaştığımızda ben çöpü karıştırıp notlarımı arıyordum.

Bir de Podolski'nin ayak değiştirip sol dışla yaptığı vuruş maçın tüm seyrini değiştirdi.

Yoktu öyle alıp gitmek, maçı şavullamak.

İkinci yarıda geriye de yaslandık, topla oynama yüzdesini de rakibe bıraktık ama savunma prensiplerinde uzun süre direndik. Başta Umut olmak üzere ciğerindeki oksijenin son katresine kadar kullandı tüm oyuncu grubu..

Bilemediğimiz ve bir türlü beceremediğimiz bir şeydi 'skoru tutmak'; onu da uzun süre başarıyla uyguladık. Çok hızlı çıkışlarına karşılık verdik ve zaman zaman da bir türlü bizi sevmemiş olan topun  bizi sevdiğini de fark ettim..

Çünkü üzerine gittiğimizde Benfica'nın, geride yakalandığımız anlarda son müdahaleler hep lehimize olunca maçı kilitledik.

'3 istiyoruz ve 1'e razı değiliz' oyunu sistemimiz olmuştu.

Bense hala daha maçın başında çöpe attığım hayallerimin peşindeyim...