Haftaya Mondragon kesik (!)

G.Saray berbat durumdaydı. Sahadaki perişan oyunun sebebi maalesef sahanın dışından geliyordu. Kafası karışmış bir Gerets ile kafaları karıştırılmış bir oyuncular grubu ve onlara hükmetmesi beklenen eşekten düşmüş gibi şaşkın bir teknik kadro ile efendilikten neredeyse kırılacak bir yönetim. Kişisel kaprislerden artık gına geldi. Son iki sezonun "tek vuranı ve hep kapanı" olan Okan'ın yerinde olmaması ile Liverpool maçının "daha ne yapsın" adamı Mehmet Güven'in evde olması seçimlerin hatalı olduğunu gösterdi. Ayrıca geridekiler ortaya uzun ve yukardan, ortadakiler de ileriye uzun ve yukardan oynayınca oyun plânı bile ters tepti. Bütün bu topların birini bile alamayacak adamlara uzun uzun toplar atan bir takımın ya hocası yoktur ne yapmaları gerektiğini söyleyen ya da hocası Gerets'tir. Bursaspor'un bir Avrupa takımı kadar başarılı olduğu bu karşılaşmada G.Saray tamamen mahkûm oynadı. Üstelik ezilerek de mahcup oynadı. Daha doğrusu hiç oynamadı... İlk yarı biterken, kan kadar ihtiyaç duyulan golü sağdan gelen bir ortada kolay bir kafa vuruşuyla gol yapacağına röveşataları deneyen Ümit Karan da ilk yarının garabetine ortak oldu. İkinci yarıda Bursaspor hata yapmasa gol atası olmayan G.Saray bir ikramı kabul buyurdu ve oyuna değil ama tabelaya ortak oldu. Ancak "medet" beklenen oyuncu 3 haftadır ayakta duracak hâli olmayan İliç olunca, 1 puanı bile hak etmeyen G.Saray 3 puan almaz mı? Ancak Mondragon olmasa bu maç 8'lik olurdu. Bir sonraki maç muhtemelen kesilecek ilk adam olan Okan maçı kurtarırken, 94'üncü dakikada 2 penaltı noktası arasını 4 saniyede geçen Sabri'yi Okan'la birlikte ayırıp Mondragon'un efsaneleştiğini söylemem gerek. Bursaspor kazandı... Gönlümü ve alkışlarımı... G.Saray ise ligin ona borçlu olduğu ve iyi oynayıp kaybettiği maçlardan birini daha geri aldı.