Halam amcam oldu

G.Saray'ın maç yazısını yazmak çok kolaylaşmaya başladı. Çünkü eleştirilecek o kadar çok şey var ki. Mesele sıraya koymakta. Gerets'ten başlayalım. Mental ve fizik yorgunluğu olanlarla, maç eksiği olanların karmasını sürmüştü sahaya. Çorbaya dönmüş takımdan lezzet beklemek abesle iştigaldi. Nitekim koca bir ilk yarı ve pozisyon yok. Bir tane "pozisyonumsu" bir şey bulursam, o da Ümit Karan'ın eleştirilmesini gerektirir. Sol çapraza atılan rahat topu göğsünde indirip "nerenden istersin" diye rakibine soracağı bir pozisyonda, o rövaşata - vole arası bir şey (!) deniyor her zamanki gibi. Jenerik kovalıyor yani. Zaten 4 gol attığı Manisa maçından beri, reklam filmleri hariç ortada yok maşallah. Bir de Milli Takım için adını attı ortaya "PlayStation" yorumcuları. Ümit Karan, tek pozisyona benzeyen fırsatta kendine yonttu 10 takım arkadaşını. Nafile paslar... Top kayıpları... Kötü seçimler... Yanlış adamlar... Böyle bir zeminin golü; belli ki, bütünleşen paslardan ve planlı ataklardan değil, fahiş hatalardan gelecek. İlk yarı biterken daha çok hata yapan da G.Saray'dı... İkinci yarının sorusu ilk yarıya aitti: "Sadece bir yarıda 40 top kaybı yapan bir takım, dakikada 1 top kaybetmiş demektir." Peki maçı nasıl kazanacaksınız? Top kaybedip maç kazanmak mümkün ama ağustosta kar yağar veya halam amcam olursa... Hasan Şaş, halamızı amcamız yaptı. Başta söylediğim fahişin de ötesinde gol yiyen G.Saray savunmasına karşılık, Necati'nin iki muhteşem golü giden maçı çevirdi. 40 dakikalık oyun ve goller isyandan gelmişti, rakibin hatasından değil. Yenen gol antibiyotik oldu. Necati'nin birincisi serum etkisi yaparken, ikincisi de hastayı taburcu etti. Ancak dün gece halamızı amcamız yapan ve hastayı ayağa kaldıran adam Hasan Şaş'tı. Hasan ve Necati'ye hafiften özür borçlanıyorum.