İbraname...

Eksik olduğunda daha fazla oynayabilen Beşiktaş'ın Kadıköy direncinin benzerini sergileyeceğinin sinyalleri ile, farkın 9 olmasının vereceği rehavetin maçı vardı dün gece... Hücumcusu bol bir kadro seçimi Carvalhal'in daha çılgın ve maçın sonlarını düşünmeden saldırı futbolu oynayacağını gösterdi. Zaten bu nedenle de; sondaki tempo düşüklüğü ihtimali baki kalmak şartıyla, kendi standardının üzerinde bir hızla giriş yaptığını söylemeliyim. Kısa süren bu girişin ardından kendi yarı sahasındaki davetkâr oyunu ve kalesine yakın oynaması tek umudun kontracılarda olduğunu gösteriyordu. Eboue'nin saldırısı Beşiktaş'ın solunu dağıttı ve Elmander "mukadder" golü buldu. İlk yarıda arıza "çetede" gibi görünüyordu. Hem kendilerine oynuyorlar, hem de takım savunmasını reddediyorlardı. Topla hiç yararı olmayan ekstra hareketleri zorlayarak, Galatasaray'ın işini de kolaylaştırdılar. Onlar yanlarından geçeni yürüyerek izledikçe, bütün yük de bizim genç Türklere ve artık Türkleşmiş Ernst'in omuzlarına bindi. İkinci yarının şok presi Beşiktaş'ı birden maça ortak ediverdi. Ama golü üreten Q7'nin kaptırdığı ve yürüyerek bile olsa kovalamadığı bir topu Melo rakibin kalbine sapladı. Hüner ve cambazlıkla gelen umut, vurdumduymazlıkla helak oldu gitti... Çok iyi oynayan bir takımı iyi oynayan birkaç kişiyle yenmek, üstelik rakip sahada pek kolay bir şey değildir. Sonucu ancak rakibin hatası veya kendi kalesine atacağı bir golle alabilirsiniz. Oynayarak ve zorlayarak değil. Onu yaşayacaktık dün gece... Ama son dakikada yaşananlar maçı bir taraftan alıp, öbür tarafa verdi. Almeida kafayı biraz 'yerden' vursa şimdi 3 puanı cebine koyan taraf Beşiktaş olacaktı. Ama o top döndü Beşiktaş'a gol oldu. Futbol işte böyle bir şey! UMURSAMAZ ÇETE Umursamazlık konusunda tavan yapan pahalı yıldızlardan Almeida, Semih'ten, Q7 ise Hakan Balta'dan çalım yedikten ve 7 kişi 4 kişiyi sırtında taşıyarak oynadıktan sonra, Beşiktaş boşuna "ibra" bekler bu ligden...