Metin Oktay olsaydı...

Maçtan önce "Kral" girdi sahaya, şöyle bir tribünlere baktı ve sonra Gündüz Kılıç onu çağırdı ve o da son taktik konuşması için soyunma odasına gitti. Bu cümleyi hiç yazamadım 37 yıllık meslek hayatımda... Yemeğini yediğim, birlikte yolculuklar ettiğim, çok meslektaşım gibi bana da "sevgilim" dediğini hatırladığım, Servet Abla'nın denizi gören balkonunda sabaha karşı futbol muhabbeti yaptığım "büyük Galatasaraylı Metin Oktay"dan haberi var mıydı acaba sahadakilerin?.. Ben mesela, genç takımdayken onun ayakkabılarını yıkamıştım... Onlara anlatılmış mıydı bir şeyler yakın tarihin sararmış sayfalarından? Maça gelince... İçimden hiç "maça gelmek" gelmiyor ama... "Kendine güven, inanç, bu yarışta ben de varım" maçlarından biriydi. Her zaman potansiyel puan avcısı olan ve büyüklere karşı hep iyi oynayan takımlar üreten Tolunay Kafkas'ın takımı karşısında yenilenmiş kadrosuyla Galatasaray'ın neler yapacağı sorusu vardı maçın öncesinde bizim tribünlerde... Yani medyanın kucağında... Uzun süre iyi ama yanlış oynadı ev sahibi takım. Neill ile Baros'un arası hâlâ 70 metre ve Misimoviç için bile bayağı büyük bir arazi. Koca bir devre böyle gittiyse bunu "yumuşak" ve "top oynamaya çalışan" bir rakibe borçlular. Boşuna oynanmış bir 45 dakika... İkinci yarının başında patlamalar yaşayan Galatasaray gole de "yakın" oynamaya başladı. Ancak; Baros'un vurup kaleciden dönen kafa topunu "rahmetli" olsa, vururdu da kaleciyi de içeri sokardı... Hele Kewell'ın penaltı noktasındaki fantezi vuruşunda direği bile kırardı... Öne geçip baskı yedikleri bölümde bir tane bile rahmetlinin Ayhan Elmastaşoğlu'na attığı ve defalarca gol olan paslardan birini bile göremediğim gibi, Uğur Köken'in ortalayıp rahmetlinin kafayı çaktığı pozisyonlardan hiçbirini de göremedim. Benim şanssızlığım onu idman yaparken ve de oynarken seyretmiş olmamdı. Rahmetli yaşıyor ve oynuyor olsaydı dün gece 4 biterdi...