Oyun karakteri zafiyeti

Kongre öncesi son maçla, kongre sonrası ilk maçın arasındaki 55 saate iki kupanın yolculuğunu sıkıştırmış G.Saray, raporlu hocasından da kafası karışmış bir halde başladı maça. Kadronun da doğal olarak altı üstüne geldiğinden, oyun ezberi yerini doğaçlama bir oyuna ve buna bağlı olarak da bir dağınıklığa bıraktı. G.Birliği kanatlardan daha iyi geldi ama şutları G.Saray buldu. İlk korneri atmak için 44 dakika bekleyen bir takım, herhalde stratejik bir maç oynuyordu ve işini İstanbul'a bırakıyordu. Aksini düşünmek kupayı angarya görüyorlardı anlamına gelir ki; esas dram burada gizlidir. Bir söylenti de; Feldkamp'ın Almanya'da bir takımı part-time çalıştırdığı şeklinde. Sıkıcı maçın içinde bir küçük tebessüm arıyoruz işte... İkinci yarıda daha yerden ve daha ayağa oynamaya çalışan G.Saray, bu sefer de zemine takıldı. Topu sürüyorsunuz ve bir anda kaval kemiğinizle pas verirken buluyorsunuz kendinizi. Niyetiniz yerden oynamak ama doğal refleksleriniz topu yukarı kaldırtıyor. Beklenen bir kaza golüdür ve onun da analizi olmaz. Şartları en fazla zorlayan yine Arda oldu. Vuran da oydu, kenarları zorlayan da. Onun süslediği dakikalar olmasa kupa yarı finali değil, hazırlık maçı sanırdınız. Son yarım saate girildiğinde oyundan düşen G.Saray orta sahası kenardan medet umdu ve katkı kulübeden Okan'la geldi. Ama bu katkı değil, kendini denemekti. O arada Aykut'un çıkardığı birkaç top da tükendi ve beklenen gol geldi. Geliyorum diyen gole "buyur gel" diyen Ahmet Akcan'dır. G.Saray takımı hiçbir zaman bu kadar baskıyı kabullenerek oynamamalıdır. Yenilebilirler... Ama bu denli baskı yiyerek değil... Baskıyla gelen golün ardından bu kadar kontra yiyerek asla değil... Buna "oyun karakterindeki zafiyet" adını veriyorum ki, işte bunun tedavisi çok zordur... >> BENİM YILDIZIM Dün gece toplar üstüne gelse de hep doğru yerlerde duran ve ayağı yere sağlam basan kaleci Aykut'u seçiyorum.