Şeker acıydı...

Rakibimiz oynatmamaya fazlasıyla eğitimli olduğu için "Oynamadan" alıp gelmemiz gereken bir maçı oynayarak kazanmaya çalıştık ve geri düştük. Gole kadar olan bölümün özeti bu. Aslında "Oynayarak" halledeceğimiz maça 3 gün vardı. Geri düştükten sonra; "Topu ısırmakla, bizi ısırmak" arasında gezinen Moldova'ya karşı biz de onları ısırmaya başladık. Alanı daraltmak, çabuk çıkmak, Gökhan'a 2-3 kişiyle basmak dışında futbolla pek alışverişleri yoktu. Ama bizim oyun şeklimiz ve oyuncu seçimimiz yanlardan inmemize ve şut kullanmamızı izin vermiyordu. Bu sıkıntıyla biraz da ıkıntıyla ilk yarıyı tamamladık. İkinci yarıda apayrı bir şeyle karşılaşmayacaksak o zaman bazı isimlerin seçimini de eleştirmek gerekir. Kaleci Hakan'ın erken veda etmesi taktik değişiklik hakkımızı da ikiye düşürüverdi. Bu yazının buraya kadar olan kısmını ilk devrede yazdım. Beklediğim gerçekleşirse, ikinci yarıda bir meydan savaşı ya da yeni bir Balkan Harbi yapmalıydık. Yoksa herşey üflenmiş bir mum gibi sönecekti. İkinci yarıda bu kadronun elinden gelen her şeyi yaptığını gördüm. Ancak ilk değişikliğin "taktik değişiklik" olamaması fazlasıyla belimizi büktü. Rakibin fiziki düşüşe geçtiği bölümde çok kritik bir gol kazandık ama gerisini getiremedik. Bir kaç maçtır erimekte olan mum, bir ara bizim atamadığımız golü Bosna'nın atmasıyla bayram rüzgarı estirdi Moldova'da ama arkadan Yunan'ın golü, bizim kalabalığı delemememiz mumu söndürdü. Lambaya püf dedik... Grup 2.liği hesapları filan yapmak içimden gelmiyor. Tümer'in de oyuna girip bir şeyler ekleyememesi, çok büyük efor sarf eden Emre'nin yorgunluğu, son dakikalarda hepimize bayramı zehir etti. Kısacası.. Dün gece Moldova'da ağzımıza attığımız badem şekeri acımıştı! BENİM YILDIZIM Yaptığı her şeyi doğru yapan, orta yapabilen tek Türk olan ve hem savunup hem hücum edebilen, golün de asistini yapan Mehmet Topuz'du...