Tarih ibret aldı...

Şayet ibret alsaydı tekerrür eder miydi?Tam da tekerrür ediyordu ki, görüverdim bir ibret dersi alındığını... Maç öncesi United-City derbisini biraz izledim...Çatır çatır, tekme tokat, kıran kırana ve kan bile vardı sahada ama bir tane kötü niyetli olup seyirciyi kullanmaya kalkan oyuncu profili yoktu...

Bizimkine gelince...

Bir tarafın başkanı başta olmak üzere 'davul gibi' gerdiği bir derbiye hazırlamıştık kendimizi...

Saracoğlu'ndan korku filmi efekti ve müziği gibi bir maç başladı... Aslında başlarken herkesin zarif ve centilmen ama başlama vuruşuyla birlikte 'zıvanadan çıktığı' bir maç başladı...

Maçın başlamasıyla birlikte Fenerbahçe'yi; 16 senenin yüzü suyu hürmetine daha coşkulu ve hemen tüm sahada baskı uygularken gördüm. Bu da Galatasaray'ın pas üstünlüğünü elinden alıp götürdü...

Ardından sert ve sağlam oyunu Aydınus'tan destek alan ev sahibi ekip bunu biraz da abartarak ayağa, bileğe fark etmeksizin dövdü rakibi. Bir de gol buldu ama bulduğu anda Muslera'nın hemen önündeki Van Persie'nin 'aktivitesi' hayli tartışılabilir bur durumdu. Maçı daha çok iştahlı oynayan ve rakibine iki de sakat verdiren Fenerbahçe, yıllardır olduğu gibi cebine koyup öyle gitti devre arasına...

İkinci yarıda coşkuyu rakibinin elinden çekip alan Galatasaray; topu da çekip aldı...

Pozisyonu kıttı ama oyunun hakimi gibiydi...

Bu arada Fernandao hamlesi de çare üretemezken, savunmasının aşırı özenli oyunuyla ayakta durmayı başarabildi Fenerbahçe...

Kısır denemeler yaptılar ama Muslera'yı geçemediler. Öz güveni ve bu maçın nasıl bir maç olduğunu algılayamayan Podolski'yi de eleştiri topunun namlusuna koyuyorum. 

Topun adaleti ise maç biterken geldi...

Maç boyu Galatasaray'ı bir türlü sevmeyen o 450 gramlık nesne yine yapacağını yaptı ve maça adaleti getirdi...

Kısaca...

Bu sahanın büyüsü her ne ise aynen sürüyor diyebilirdik ama yenmekte değil yenilmemekte sürüyormuş meğerse...