Tribünlere karşı kulübe!

Maç, kenardan hocanın korkak prensipleri yüzünden "zaferden kaçış" durumuna düşmüş bir oyundur. Her hamlesi takımını mahkûm eden hamledir ve maçı tribünler kazanmaya çalışırken, kulübe kaybetmek için elinden gelen her şeyi yapmıştır. Seyircisiyle boğarcasına bastıran Galatasaray'ın kronik ve önlemez sıkıntısı gizlenmektedir gole kadar olan "araştırmacı futbolda" ama tek kişiye verilen tek pozisyonda. Sabri'nin şutuyla kuş vurduğu obüs atışı ise "çarptı mı bilerek mi vurdu kafayı" sorusundan ürettiği golle maçın hakkını verdi. Ardından çıkmak tereddüdü yaşayan Eskişehirspor ikinciyi ve maçı vermeyi kabulleniverdi. Maçı seyircinin verdiği coşku bitirmişti daha başlarken... Eskişehirspor'un tek hedefi kalmıştı daha maçın başında; o da, yeni tesiste Galatasaray'a atılacak ilk gole imza koyup tarihte yerini almak. Rakibi bunu kovalarken "oynamak istemeyi oynatmamak istemenin önüne koymuş bir rakip" bulunca Galatasaray, üçüncü de kaçınılmaz oldu. İkinci yarıda oyunu gevelerken ve değişiklerle "kalite oranı" aşağıya çekilip eski ve bildik takıma dönüşürken bağıra bağıra geliyorum diyen gol geldi. Ardından bir tane daha... Kenarda "maç stratejisi" olmayan bir hocanın mahkûm ettiği ve korumak üzerine prensipler geliştirdiği bir takımın zavallılığıdır bu. Bu maçın 3-0'a çıkmasının bir tek sebebi vardı aslında. Kazım'ın "ön orta" durumundan asli görevine, yani sağ kanada geçirilmesi ve ortada Mustafa-Ayhan-Barış olmadan ilk kez bir 11 oluşturmalarıydı. Orta alanda top kaybı ve "sakarlık" oranı son iki sezonda hiç olmadığı kadar aşağıya çekilmişti. Bugüne kadar hep "oynatamadıkları" nedeniyle kaybeden Galatasaray, belki de ilk kez "oynatmadıkları" nedeniyle kazanıyordu. Ne zaman ki Hagi eskiye ve korumaya yönelik hamleler yaptı, işte o an zaferden kaçış başladı. Onu kurtaran Baros'un kişisel hamlesidir. Kulübe kaybetmek istedikçe, tribünler kazanmak istedi çünkü...