AB ve biz

Avrupa Birliği üyeliği, artık Türkiye Cumhuriyeti'nin millî hedefidir. En sert muhalefet, meselâ MHP, BBP bile AB'yi reddetmiyor. Onurumuzla girelim! falan diyorlar. Başta Silâhlı Kuvvetlerimiz, belli başlı kuruluşlarımız da Avrupa Birliği'ni istiyor. Avrupa Birliği'nin, tekrar Moskova'ya kaptırmamak için, kondisyonları Türkiye'den çok gerilerde ülkeleri el çabukluğu ile üye yapması, hazımsızlık doğurdu. Brüksel, çıtayı yükselttikçe yükseltti. Türkiye üzerinde ayrıca, nüfusunun Almanya'dan sonra 2. olmasından doğan tereddütler mevcuttur. Din ayrılığı vs. ikinci derecededir. Avrupa'nın fazlaca yüklenmesi ve müzakereye başlayamayan hukûmeti düşürmek hevesleri, muhalefeti hiçbir şeyi beğenmez duruma getirdi. AB kriterleri ile nice asırlık imtiyazlarını yitirecekleri korkusuna kapılan zümreleri bunlara katmak gerekir. İktidar, sert karşılık verdi. Avrupa Birliği'nin, tarihin gördüğü en büyük medeniyet projelerinden biri olduğunda ittifak vardır. Atatürk'ün nihaî millî hedef gösterdiği 'çağdaş uygarlık düzeyi'nin ta kendisidir. AB'ye girip çok, pek çok gelişmeyen hiçbir ülke yoktur. 1959'da Menderes-Zorlu, 1963'te İnönü ile konuya erken girdik. Özal kesin davrandı, tamamlayamadı. Müzakere safhasına ancak AK Parti iktidarı erişebildi. Çünkü en çok AK Parti dört elle sarıldı. Mızıklanmadan, kıvırtmadan, caymadan, küsmeden yola devam etti. Hükûmet, muhalefetin ve basının eleştirilerini eşyanın tabiatı gereği görerek soğukkanlılıkla karşılayıp müzakereleri ilerletecektir. Sonra elde ettiği neticeleri, milletimizin takdirlerine sunacaktır. Dönülmez bir yoldur. Statükonun devamı mümkün değildir. Tam üye olacağız veya o standartlara mutlaka ulaşacağız. İç dinamiklerle gerekli reformları yaparak çağı yakalayamadığımız gerçeğini kabul ve itiraf edebildiğimiz takdirde, hedefe daha kolay erişeceğiz.