Akdeniz'e çıkmak

Politik geleceğimizi yargı sonuçlarına havale eden, Ankara'da Anayasa Mahkemesi ve İstanbul'da 13. Ağır Ceza'dan çıkacak kararlara göre davranacak bir Türkiye'deyiz. Halbuki Türkiye'nin yönünü gerçekte, dış politikada göstereceğimiz dikkat ve maharet yahut aksine vurdumduymazlık ve sakarlık tayin edecektir. Avrupa Birliği, anayasasını yapamıyor, bocalıyor. Böyle bir ortamda Fransa, Akdeniz için Paris'te 40 küsur devletin başkan veya başbakanını topladı. Zaten Barselona anlaşması, Türkiye ile İspanya arasında Doğu ile Batı'yı anlaştırmak gibi teşebbüsler vardı. İspanya Kralı ile Suudi Kralı bile bir araya geldiler. Bu ortamda Sarkozy, epeyce hayale dayanan ve politikanın gerçeklerine çok da uymayan bir çıkış yaptı. Yahudilerle Arapların arasını bulmak gibi olmayacak işlere bile girdi. Nobel Barış Ödülü'ne göz diktiği, ödülü Erdoğan'a, Gül'e yahut İspanya'ya kaptırmamaya çalıştığı ortadadır. Nobel'i alabilen Sarkozy, 4 yıl sonra, bir 5 yıl daha isteyecek cesareti kazanabilecektir. Tarihimizde ilk defa dışarıdaki 103 ve Ankara'daki 60 büyükelçimizi, hayli kabarık yol masraflarını esirgemeden, bir araya getirdik. Dışişleri Bakanı ve AB başmüzakerecisi Ali Babacan'la Başbakan'ı dinlediler. Tayyip Erdoğan'ın muâsır medeniyet seviyesi=AB üyeliği için kararlı, kesin, çok doğru ve değerli ifadesini duydular. Zira AB'ye girmeyi külfet sayanlarımız diplomatlarımız arasında bile mevcuttur. Tarih, Akdeniz medeniyeti çerçevesinde oluşmuştur. Bir Akdeniz medeniyeti vardır: Yüzünü denizlere çevirmiş, Tek Tanrı'ya inanan, dillerini alfabe ile yazıya geçiren, Doğu ve Batı diye ikiye ayrılıp çekişen kavimlerin muhteşem medeniyetidir. Diğer ana uygarlıkların hiçbirinde bu özelliklerin hiçbiri yoktur. Sarkozy, bu âleme yeni bir düzen getirmek iddiasıyla ortaya atıldı. Fransa'nın AB'nin kurucusu olmasından cesaret alıyor. Avrupalılar barışından sonra Akdeniz'in iki tarafındakiler arasında da barış kurmak istiyor. Ve bizi epey meşgul edeceğe benziyor. Fransa ile Akdeniz ilişkileri, yarınki yazımın konusudur.