Başkan Ankara'da NATO İstanbul'da

Başkan Baba Bush'un Özal'ı ziyareti parlak geçmişti. Birinci Körfez Savaşı'nın ateşli günleri idi. Bill Clinton'ın Türkiye ziyareti, zelzele günlerimize rastlıyordu. O da çok iyi geçti. Türk halkı Clinton'ı sevdi. Gelmiş geçmiş bütün Amerika başkanları içinde en ileri Türk dostu idi. Halkımız bu tarihî gerçeği bilmeksizin sempatisini açıkladı. Doğrusu George Bush'un dünkü Ankara resmî ziyareti için aynı şeyleri yazamıyorum. Buna rağmen bir ABD başkanının başka bir ülkeyi ziyareti, o ülke neresi olursa olsun, birinci derecede haberdir. Mutlaka önemlidir. Dün öğleden sonra Başkan Bush'a, herhalde bilmem kaçıncı defa PKK konusunda Washington'un durumunun çok çelişkili olduğu anlatıldı. Bu ne mene cihanşümûl terörle dünya savaşıdır ki, en kanlı terör örgütlerinden biri Kuzey Irak'ta Amerika'nın kucağındadır. Ankara'ya çok kaypak sözler verilmiş, belirsiz vaatlerde bulunulmuştur. Herhalde Birleşik Amerika'dan stratejik müttefikliğini ve demokrasi ortaklığını göstermesini bekliyoruz. Bugün İstanbul'da başlayacak ve yarın bitecek bütün tarihin en süper NATO toplantısında ise, NATO'nun kesin patronu bulunan Birleşik Amerika, müttefiklerinden epey ağır eleştiri yiyecektir. Tahminler böyledir. Yahut istediği ölçü veya şekilde Irak desteği bulamıyacaktır. Dünyanın her köşesinden gelmiş binlerce medya mensubu, gelişmeleri İstanbul'dan dakikası dakikasına iletiyor. NATO ve Avrupa Birliği üyesi devletlerin başkan veya hükûmet başkanları, devlerle minyatürler karma karışık, demokrasiyi nasıl koruyacaklarını, yayacaklarını, aynı zamanda kısa, muhtasar müfit ikili, üçlü beşli yarı resmî temaslarla da konuşacaklar. 1856 Paris Kongresinden şu bakımdan çok farklı ki, oraya münhasıran ve resmen büyük devlet statüsünde bulunan 7 devlet katılmıştı. İspanya, Birleşik Amerika, Çin, Japonya'ya bile büyük devlet sta-tüsü verilmemişti. Öylesine bir dünyadan şimdi Güney Kıbrıs'ın Amerika ile karşılıklı oturduğu bir sisteme geçildi. Demokrasi için az şey midir?..