Beklemede bir Türkiye

Hükûmetin kredi bulmakta zorlandığı açıktır. Elbette taze para gelmeye başlıyacak. Fakat kredi verecek ülkeler -ki başta Birleşik Amerika, sonra Almanya geliyor- kılı kırk yarıyorlar. Niçin? Efendim, Türkiye belirlenmiş ve verimli yatırımlar için para taleb etmiyor. Hortumlanan meblağları kapatmak için istiyor. Yabancılar, verecekleri borcun, dipsiz bur kuyuya akacağından korkuyorlar. Bir sürü hortumcu tutuklandığı halde hiç birinden henüz zırnık geri alınmadığını biliyorlar. Büyük krizin, bankalardan kaynaklandığı ortadadır. İltimasla izin verilmiş, sonra sahipleri ve yöneticileri eliyle soyulmuş, zaten bu maksatla kurulmuş pek çok sayıda özel banka... Hükûmet emriyle çiftçiye, esnafa, işçiye âtıfet şeklinde dağıtılmak üzere para akıtan devlet bankaları... Batmanın eşiğinde bulundukları halde kontrol ve müdahale edilmiyen bankalar... Büyük açıklar oluşturduktan sonra battıkları ilan edilenler... Bütün bu ilkel rezaletler olurken, hiçbir devlet bankası özelleştirilmedi. Özelleştirmeyi geciktirmek için, özerkleştirmek dahil, her türlü hile yapıldı. Ve bu hile, hem bütün bunların gerçek sahibine, yani Türk milletine, hem dış dünyaya karşı göze alındı. Bütün bunlar, soyguncuların etraflı biyografileri ve politik ilişkileri ile birlikte, Washington'ın, Berlin'in bilgisayarlarında kayıtlıdır. Elbette bize para verecekler. Ama artık verdiklerinin hortumlanmamasını istiyorlar. Bunun için, bankaların politikacılarla bağlantılarını kesmeye çalışıyorlar. Bu konuda yeni kanunlar, yasal güvenceler için bizi sıkıştırıyorlar. Siyasetimizin temizlenmesini bile bekliyorlar. Türkiye'yi modern ve çağdaş bir yapıya geçmesi için zorluyorlar. Yabancı basında hakkımızda olumsuz şeyler yazılıp çiziliyor. Vaktiyle aklımızı başımıza toplayıp reformlarımızı yapsak, Avrupa standartlarına böyle utandırıcı baskılarla değil, kendi irademizle yükselsek kötü mü olurdu? Bunları yapmadık. Daha saygın, daha güçlü, daha bağımsız mı olduk?