Chirac, Bush ve Merkel

Başkan Bush, 1915 tehcîri için soykırım tanımını kullanan Erivan (Tr. Revân) büyükelçisi John Evans'ı azledip, emekliye sevk etti. Şansölye Merkel, başbakanımızı çok iyi karşıladı. Tayyip Erdoğan'ın şahsî dostu olan eski şansölye (federal başbakan) Schröder gibi aynen Türkiye'nin AB üyeliğini desteklediğini bildirdi. Merkel politikası, selefi Schröder'den fazla Washington'a yakındır. Muhalefette iken Türkiye'ye atıp tutanların, iktidara gelip önüne derin devletin dosyaları açılınca, fikirlerini doğrulttukları vâkıası da unutulmamalı. Ancak gene de Merkel'in 3 yılda Türk ekonomisinin katlandığını bu derece bir iktisadî büyümeyi biz Almanya'da ancak rüyamızda görürüz cümlesiyle ifadesi ilgimizi çekti. Gerçekten Erdoğan, p.c. 2500 dolar aldığı Türkiye'yi 5000 küsur dolara çıkardı. Berlin ziyareti, çok esef verici bir olay dışında, diplomatik başarı ile geçti. Bütün bunlar doğru. Ancak Prof. Merkel'den önce Başkan Chirac'ın Fransa millî meclisinde Ermenice önergeyi erteletmesini de hatırlayınca artık pas geçmemiz mümkün değildi. Ne demek mi istiyorum? ABD, İran'da rejimi ancak savaş yoluyla yıkabileceği kararında. Almanya ile Fransa, İran'ın savaşsız yola gelebileceğini savunuyor. Bir İran savaşında Türkiye'nin ne derecede ağırlıklı olabileceğini iki taraf da kestiriyor. Türk potansiyelini gözden kaçıran biziz. ABD ile stratejik müttefikiz. Avrupa Birliği'nin müstakbel üyesiyiz. İki tarafla da ilişkimiz hayatîdir. Pekiyi ne yapacağız? Politika, bu dengeyi kurabilmek sanatıdır. Kuramazsak, çağdaş uygarlık düzeyine erişmemiz mümkün olmaz. Almanya ile 21 milyardan 42 milyara, Fransa ile 10 milyardan 20 milyara ve diğer bütün ülkelerle bu derece ticarî hacmini büyütebilen bir Türkiye, 20.000 dolar p.c. bir ülke hâline gelir. Ancak Avrasya siyasetinde baş çekemeyen bir Türkiye, gerçek büyük devletler arasına giremez. Bu, ancak stratejik ittifakın gereklerini ifa etmekle gerçekleşir. Endonezyalı kardeşlerimize taziyetlerimi sunuyorum.