Ermeni tehcîri

Dünkü yazımda, Anzak Günü ile aynı tarihlere rastlayan, Ermeniler'in soykırım günü diye dünyayı ayağa kaldırmaya uğraştıkları tehcîr olayından bahsetmiştim, devam ediyorum. Tehcîr denen zorunlu göç sırasında, canı yanmış aşiretler, Ermeni göçmen kafilelerine sataşarak öç aldılar. Kafileleri sevk eden az mevcutlu Türk birlikleri, Ermeniler'i tam manasıyle koruyamadılar. Bunun için, 7 yıl önce dağıtılan Kürt Hamîdiye alaylarının kalıntısı aşiret atlılarına ateş açmak gerekiyordu. Göze alınacak şey değildi. Kafilelere saldıranların her birinin ailesinde, Ermeni zulmüne uğramış yakınları vardı. Ermeniler bizi kesip doğrasın. Biz bir şey yapmıyalım. Komitecilerin ve onları kışkırtan Batılılar'ın istediği bu idi. İmkansızı zorlamaktı. Onun için Ziya Gökalp olaya mukaatele (karşılıklı birbirini öldürme) demiştir. Bir toplumu, asırlardan beri oturdukları yerlerden, aynı devletin başka topraklarına olsa bile, sürüp yerleştirmek, elbette acıklı bir hadisedir. Ancak zaten her savaş, acılarla doludur. Ermeniler, imparatorluğumuzun yönetimine kattığımız, zengin kıldığımız, kendilerine patrikhane bile kurduğumuz bir milletti. Önemsiz azınlıklar oluşturdukları Doğu Anadolu gibi büyük bir ülkeyi kendilerine ikram edecek falan değildik. İşte Ermeniler, bu tehcîri, soykırım kabul ettirmek için, dünya çapında bir gayret içindedirler. Ama nasıl vaktiyle Ermeniler'i, korkunç Bizans zulmünden biz Selçuklu-Osmanlı Türkleri kurtarmış isek, bugün de Ermenistan Cumhuriyeti'nin bekası ve refahı, Türkiye'nin dostluğuna bağlıdır. Türkiye Cumhuriyeti, bu dostluğa hazır ve taliptir. Hunharca el koydukları Azeri topraklarından çekilmeleri yeterlidir. Bir de tehcîr olayının incelenmesini, tarihçilere bırakmaları gerekiyor. Ama 1915 Nisanının tehcîr ile aynı günlerinde, Türkler'in karşısında bir kolordularını harcayan Avustralyalılar'la Ermeniler arasında, çarpıcı bir algılama farkı var.