Gül'ün ve Erdoğan'ın Doğu turları

Günümüzde lider seviyesinde dış temaslar çok önemli. Tayyip Erdoğan, Azerbaycan, Türkmenistan, Kazakistan ve Çin'e gidiyor. Bunlar son derecede olumlu ziyaretlerdir. Tansu Çiller dışişleri bakanı iken Türk ülkelerine adım atmadı. Üstelik Cumhurbaşkanı Demirel'in seyahatlerine katılması görevi iken hiç birine gitmedi (diğer bütün dışişleri bakanları 7 yıl boyunca Demirel'in dış ziyaretlerinde birlikte bulundular.) Bülent Ecevit rahatsızdı, Nis zirvesinde zorlandı. Demirel, inanılması güç bir performansla bu açıkları kapattı. İsmail Cem'in büyük başarısını da unutmamak lâzım. Turgut Özal'ın akıl almaz son Turan trafiğine kalbi dayanmadı, bu kadar şerefli bir yolda can verdi. Alparslan Türkeş ve Demirel'den sonra Türk devletleriyle zirvede ilişkilerimiz aksadı. Misyonu Devlet Bahçeli'nin sürdürmesi gerekiyordu, vazifesi idi, yapmadı. Dış Türkler'le sağlam ilişki kurmak, Türk milliyetçiliğinin olmazsa olmaz şartlarından biridir. MHP'nin, Millî Eğitim'de Türkçe'nin ve Türk edebiyatının imha teşebbüslerine karşı sessiz kalmasını da affetmem mümkün değil. Bütün bunları unutmayalım ki, bundan sonrası için doğru işler yapabilelim. Tayyip Erdoğan'ın Amerika ve Avrupa gezileri, bu işlerin profesyonelleri geçinenleri çok kıskandırdı. Yarın başlıyacak Asya turunda da aynı başarıyı bekliyoruz. Başbakan Abdullah Gül'ün Şam'ı ziyareti tahminleri aşacak derecede muvaffak oldu. Şam, Arap âleminde Türk karşıtlığının merkezi idi. Suriye şimdi bir Irak savaşından sonra düşeceği durumu idrak etmiş görünüyor, zaten Washington'ın terör listesindedir. İnşallah Türk dostluğunun vazgeçilmezliğini de -çok zor kavrayabilse bile- anlayacaktır. Başbakan'ın Mısır ve sonraki Arap devletleri turu, şüphesiz faydalıdır. Ama şu iki maksadı sağlayabilir mi: 1) Saddam'ı çekilmeye ve 2) Amerika'yı savaşı durdurmaya ikna etmek? Bu konuyu yarın işlemek istiyorum.