Karar sonrası

Anayasa Mahkemesi kararı, Türkiye'nin yarısını memnun etti. Türkiye'nin yarısını mahzûn etti. Bu durum, az abartılarak, 70 milyonun ikiye bölünmek istidadı taşıdığı şeklinde de açıklanabilir. Demokrasilerde vatandaş, tuttuğu tarafı, oyu ile belirler. Millî irade böyle oluşur. Ancak ortaya çıkan iktidar, kendisi gibi düşünmeyenlerin, karşı oy verenlerin de hükûmetidir. Ayrıca, her ülkenin kendisine has özelliklerine, şartlarına uymak gerekir. Bu şartların Türkiye'de diğer demokrasilere nisbetle fazla olduğu açıktır. Batı demokrasilerinde geçerli devlet anlayışına uyum sağlamamız, ancak Avrupa standartlarına, başka bir ifadeyle, çağdaş uygarlık seviyesine ulaşmamızla mümkündür. Başka hiçbir şekilde mümkün değildir. Mahkeme kararı elbette eleştiriye açıktır. Ancak aynen uygulanmak zorundadır. Kaldı ki, Anayasa Mahkemesi kendisine sunulan asıl davayı daha ele almadı. 5 Haziran 2008 tarihî kararı, açık şekilde iktidara yani Adalet ve Kalkınma Partisi'ne ve hükûmete karşı bir karardır. Üstelik, Türkiye Büyük Millet Meclisi'nin üstünlüğü felsefesiyle kurulmuş Türkiye Cumhuriyeti sistemine de ihtar çekilmiştir. Yüce Meclis'in yüksek öğretimde baş örtüsü yasağını Anayasa tadili yolu ile çözümlemek arzusu bu sonucu verdi. Zira yepyeni bir anayasa yapmak ihtiyacı çoktan gündeme girmişti. İki maddenin birkaç kelimeyle değiştirilmesiyle daha karmaşık bir durum ortaya çıktı. İktidarın birinci hedefinin, baş örtüsü olduğu, hattâ bunun için seçim kazandığı iddiası kuvvetlendi. Erken seçim, çare değildir. Aşağı yukarı aynı sonuçlar çıkar. Antidemokratik yüzde 10 yüzde 5'e indirilse, daha az oy alsa bile, AK Parti kazanır. Türkiye işi gücü bırakıp, ekonominin berbatlaşmasını göze alarak, seçime odaklanacaktır. Mahkeme kararına referandum yolu ile karşı çıkmak ise, felâkete davetiyedir. Akıldan bile geçirilmemeli. Açıkça siyasî olan bu kararın nasıl oluştuğu, ancak Yüce Mahkeme'nin gerekçeleri yayınlaması ile anlaşılacaktır.