Kıbrıs'ın neresindeyiz?

Kıbrıs müzakereleri, dış politikamız derecesinde, iç politikamız bakımından da olağanüstü önemde idi. İsviçre safhasını başarı ile kapattık. Başbakan, Dışişleri Bakanı ve diplomatlarımız, ehliyetlerini sergilediler, performanslarının doruğunda idiler diyebilirim. Tayyip Erdoğan'ın kararlılığı ve sabrı, önümüzde açılmış duran nice tuzaktan Türkiye'yi korudu. İşin bitmediğini, konunun kapanmadığını, hattâ ancak başladığını söyleyerek, okuyucularımın gönüllerini soğutmak istemezdim. Ne çare ki, gerçekleri vurgulamak için bu sütundayım. Bir beceriksizlik ve sakarlık halinde, aynı keskin ifadelerle eleştireceğimi, sayın okuyucularım bilirler. Rauf Denktaş, 5. planı da beğenmedi. Bana göre hiçbir planı beğenmeye hevesi yoktu, statükoyu savunuyordu. Kıbrıs'ı görüşmek üzere bugün toplanacak Millî Güvenlik Kurulu üyeleri, onun etkisinde kalmayacak derecede tecrübe sahibidirler. Zaten Denktaş'ın referanduma hayır kampanyasına girmeyeceğini düşünüyorum. Zira referandum kabul edildiği takdirde, istifası gerekir. Ama referandumun reddi, zaten Türkiye'yi müşkül duruma düşüreceği için, Kıbrıs'ta iktidar meselesi, bizim sonuncu endişemiz bile değildir. Kofi Annan'ın Güvenlik Konseyi'ne sunacağı rapor üzerine Konsey'in vereceği kararı beklemek lâzım. Genel Sekreter, kararı 24 Nisan'dan yani çifte referandumdan önce çıkarmaya çalışıyor. Güney Kıbrıs'a gelince, Mayıs ayına can atmaya bakıyor. Kıbrıs'ı Rum gülbahçesine dönüştürmeyi 'megali idea'nın bir ilkesi kabul edenler, Avrupa Birliği üyesi sıfatını kazandıktan sonra, muhtemelen yaygaraya başlıyacaklar. Zira ne birinci, ne beşinci Annan planını benimseyemediler. Benimser gibi yapıp bizim reddimizi beklediler, bu tuzaktan kurtulduk. Binaenaleyh daha alınacak uzun mesafe var. Çözümsüzlük politikası ile suçlanıyorduk. Şimdilik en azından dünyanın bu husustaki peşin hükmünü değiştirdik. Dış politika bakımından az şey değildir.