Köşe yazmak

Gazete, siyasi eleştiri demektir. Siyasal eleştiri yok, gazete yoktur. Ya haber bülteni, ya magazin hâline dönüşür. Bizden bahsetmiyorum. Bütün çağdaş demokratik ülkelerde böyledir. Okuyucu, tarafsız ve yorumsuz haberi okur. Sonra, icranın, yani iktidarın, daha açık ifadeyle hükümetin eleştirilmesini bekler. Bu, köşe yazarının işidir. Batı'da daha çok sütun yazarı denir. Türkiye, köşe yazarı enflasyonunda dünya birincisidir. eline kalem alan, bir gazete ve dergide sütun kapmak fırsatını yakalıyabilmiştir. Ucuz ve pahalı kadınlardan tutunuz da, futbol yıldızlarına, mesleği hocalık olan, fakat doğuştan yazarlık yeneteğinden nasipsiz kişilere kadar, köşe kapanlar ve kapatanlar, hattâ şöhret yapanlar mevcuttur. Tabii gerçek köşe yazarları vardır. Büyük çoğunluğu politika yazar (ayrıca ekonomi, tarih, sanat gibi konularda uzmanlaşmış olanlar görülür). Yazar, politik gelişmeleri inceler, tahlil eder, siyasî temayülü istikametinde sebep ve sonuçları üzerinde durur, fikir bildirir. Misyonu, okuyucuyu aydınlatmak, düşüncelerini yaymak, fakat aynı zamanda politikacıları ve icrayı uyarmak suretiyle onlara yardımda bulunmaktır. Tenkitten hoşlanan, hattâ iyi niyetliliğini kabullenen fevkalâde az politikacı vardır. Çoğu, köşe yazarlarına zoraki katlanır. Okuyucu, iktidarı öven yazıları az okur. Böyle yazarları çok defa mesnetsiz-iktidarın adamı sayar. İktidarın, icranın eleştirilmesini bekler. Bütün dünyada böyledir. Türkiye gibi gelişmekte olan (ve bir türlü gelişemeyen) ülkelerde bilhassa böyledir. Zira okuyucu dertlidir, türlü ıstırapları vardır. Bunların, beğendiği kalemler tarafından geniş kitlelere intikalini ister. Birinci sayfada, bugün yazdığım çeşitten, aktüel ve gündemde ağırlıklı bulunmayan konularda yazılara izin verilmez. Ama bazen böyle kaçamaklar yaparız, göz yumulur.