Lübnan'a gitmek

Lübnan'a asker göndermek, Türkiye gibi bir devletin gündeminin birinci meselesi olamaz. İşi çok uzattık. Yüce Meclis'te oylanıp kabûl edilmesinden sonra daha önemli problemlere geçebileceğimizi umuyorum. Türkiye Cumhuriyeti'nin geleceğini belirleyecek konular, Avrupa Birliği üyeliğimiz ve Amerika-İran çekişmesi sonuçlanınca kârlı çıkanlar tarafında bulunmamızdır. AB üyeliği, çağdaş uygarlık düzeyinin ta kendisidir. Atatürk'ü anlamanın tek yoludur. Atatürk'çülüğün olmazsa olmazıdır. AB standartlarına erişmekte zorlanan bir Türkiye'nin, başka dinamiklerle çağı yakalamasının imkânı bulunmadığını kesinlikle söylüyorum. Havanda su döğmeye devam ederiz. Biz bir adım atacağız, Batı iki adım ilerleyecektir. Az gideriz, uz gideriz, bir de arkamıza bakarız ki, dere tepe düz gitmemişiz. Bu millete yazık olur. Bu millet, ikinci sırada yoksul bir hayat yaşaması için yaratılmadı. Amerika-İran yarışması sonunda yeni bir Orta Doğu oluşacağı kat'idir. Dolayısıyla dünya dengelerinde ciddi değişiklikler beklenmelidir. Kazanan tarafında isek, Büyük Türkiye gerçekleşir. Büyük Türkiye, bugünkü sınırlarımız çerçevesinde, güçlü, kudretli, çağdaş, hakiki büyük devlet kimliğinde bir Türkiye demektir. Türk'ün de güneşte yeri olduğuna eminiz. Buna inanmayanları küçük görürüz. Demokrasinin ve kalkınmanın daha provasını yaptığımız yıllardı. Kore'ye tugay gönderdik. Bugün, yanı başımızda, asırlarca yönettikten sonra babalarımızn 1918 sonbalarında bıraktığı bir coğrafyaya tabur göndermekte tereddüt etmek, ince politika değildir. Taburumuzun Akdeniz sahilinde yer alması, elbette lojistik avantajdır. Ancak askerimizin, Cebel'de sonbaharın letafetini yaşamasını da isteriz. Türk askerinin gerektiği yerde silah kullanacağı ve iyi kullanacağı şüphesizdir. Aksini düşünmek eşyanın tabiatına aykırıdır. Arap-Yahudi kapışmasının ortalarında bir yerdeyiz. Daha nice safhaları beklenmelidir. Lübnan'da geçenler küçük bir gelişmedir. Buna göre zihinlerimizi hazırlasak iyi olur.