Müzakerelere başlarken

Müzakereler çetin geçecek. Kısa veya uzun sürmesi ise bizim performansımıza ilâveten o müddet zarfındaki Avrupa, hattâ dünya şartlarına bağlıdır. Meselâ 3 ay sonra Avusturya AB dönem başkanıdır. 3 Ekim'den önceki kriz günlerinde İngiltere gibi büyük bir devlet değil, küçük üyelerden biri başkan bulunsaydı, Avusturya'ya söz geçirebilir mi idi? Arkasını Angela Merkel'e dayamış Ursula Plassnik'le başa çıkabilir mi idi? Cihan devleti Birleşik Amerika, İngiltere ile müşterek dış politika yürütür. ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice'ın müdahalesi, müzakereleri başlamamız için bize yardımcı oldu. Acaba Washington'ın İkinci Tezkere dolayısıyla Türkiye'ye kırgınlığı sürüyor mu? Washington, Orta Doğu'da yeni bir hamleye girişip Türkiye'yi test etmeden, kesin kararını vermeyecektir. Ankara, stratejik ittifakın gereklerini pas geçmeye kalkarsa Amerika, Ermenistan ve Kürdistan'a sarılacaktır. Şunu eklemek gerekiyor, Angela Merkel, Birleşik Amerika'ya, Schröder'den yakındır. Fransa'da da Sarkozy kazanırsa, Washington'a yakın duracaktır. Binaenaleyh Amerika'nın Orta Doğu politikasına karşı çıkan Almanya-Fransa ikilisinde yumuşama olacaktır. Avusturya ve AB üyesi eski Doğu, Orta Avrupa ve sıraya giren Balkan devletleri, Birleşik Amerika ile paralel politikaya özen göstereceklerdir. Makedonya ve Bosna'dan başka Arnavutluk, hattâ soykırım şampiyonu Sırbistan (maa Karadağ), açıkça AB üyeliğine hazırlanıyorlar. Moldova ve Ukrayna daha erken üye olacaklar. Ve zaten ABD dostu yönetimlere sahiptirler. Ne demek mi istiyorum? Üyeliğimizi çabuklaştırmak için -Avrupa'daki gibi- belli başlı partilerimizin değişime hazır bulunmaları gerekir. Strasburg ve Brüksel'den vize almamız yetmiyor. Süprem vizenin sahibi Washington'dır. ABD ile zıt düşen Türkiye'nin, Avrupa'da da, bütün çevresinde de işleri, öylesine yokuşlara sürülür ki, tırmanabilmek için çok enerji tüketiriz.