Ne durumdayız?

Cumhuriyet tarihimizde dış politikada, tezkerenin reddi trajedisinden daha feci hata yaptığımız tek olay, çeyrek yüzyıl önce Avrupa Birliği'ne çağırıldığımız zaman 10 yıl müddet isteyip reddetmemizdir. O tarihten sonra artık Yunanistan'ı tutmak mümkün olmadı. Osmanlı vârisi Türkiye ile rekabete başladı. Türk dış politikasını çökerten tezkerenin reddini alkışlayanlar, sınıfta kaldılar. Ama hâlâ yeldeğirmenlerine kılıç sallıyorlar. Şimdi ne yapacağız? Büyük gücümüzü oluşturduğunu söyleyegeldiğimiz jeostratejik pozisyonumuzu vurgulamak için önümüze gelen tarihî fırsatı kaçırdık. AK Parti öylesine bir tuzağa itildi ki, dışişleri bakanımızı Şam'a ziyarete götürmeye varan bir zihniyete zebûn oldu. Birleşik Amerika, Irak'tan sonra İran projesinin vazgeçilmezliği sebebiyle, belki Arjantin gibi Türkiye'yi de gözden çıkarmak yoluna gidemedi. Bununla beraber, haftalarca oyalamamıza hiç karşılık vermiyeceğini sanmak için, dış politikayı kavramak yeteneğinden bütünüyle mahrum bulunmak gerekir. Amerika, Kerkük'le Musul'u, Türkmenler'in hasm-ı cânı olan aşiretlere feci şekilde yağmalattı. İmâm-ı Azam Efendimiz'in; önce Kanûnî Sultan Süleyman, sonra Dördüncü Sultan Murad tarafından yüz sürülüp yeniden yaptırılan Selçuklu kubbesini nişanlıyarak vuran Amerikan güllesi, gerçekte biz Türkler'i can evimizden vurdu. Medyamız aklını kullandı, olayı büyütüp kışkırtma yoluna sapmadı. Ama Ebû-Hanîfe Hazretleri'ne yağdırılan bombalar, Türkiye'de bu kadar yılda oluşan Amerikan dostluğuna büyük zarar verdi. Bağdad gibi bir şehrin Sümer biblolarına kadar yağmalanması ise, 10 Şubat 1258 Hulâgû barbarlığı gibi, asırlarca tarih kitaplarında anlatılacaktır. Şimdi, 200 askerle Irak seferine katılan dostumuz Polonya gibi inşallah barış masasında oturacak sandalya bulacağız. Amerika'nın önümüzdeki yıllarda ne yapacağını anlamaya gayret edip, politikamızı oluşturacağız.