Politika ve din

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, ilk defa olarak laiklik ve din-devlet ilişkileri konusundaki kararını, kapatılan Refah Partisi hakkında verdi. Pratik bakımdan kararın anlamı, Prof. Erbakan'ın daha bir müddet Saadet Partisi'nin resmen başına geçemeyeceği, otoritesini dışarıdan sürdüreceği, Recai Kutan'ın genel başkanlığının devamıdır. Siyasî bir değerlendirmeye gidersek: Türkiye'de, dini -takıyye şemsiyesine sığınarak da olsa- referans gösteren bir parti gayri meşru sayılacaktır. Aynı şey, bir kavim adına bölücülük iddiasında bulunan partiler için de geçerlidir. Avrupa Mahkemesi'nin kararı -hangi açıdan bakılırsa bakılsın- bu konuda hukukumuzu destekleyecektir. Ama aynı mahkemenin HADEP hakkında bambaşka istikamette karar çıkarması ihtimali gözardı edilemez. Sürekli askerle çekişen ve devletin temel ilkeleri ile çelişen, bu sebeplerle icraya katılmaları caiz bulunmayan partilerin Türk politik hayatına faydaları olmaz. Bir ana muhalefet ki, iktidar alternatifi sayılmıyor, aksine siyaseti tıkar. Bugünkü durumu böyle görüyoruz. Tarih perspektifi olmayanlar, içinde yaşanagelen şartların sürüp gideceğine inanırlar. Bu yanlış kanaat, statükoculuğun kaynaklarından biridir. Yakın gelecekte, artık marjinal duruma düşmüş aşırı sağ ve aşırı sol her iddiada bulunan grubun parti kurabileceğini, Meclis'e de girebileceğini görmek mümkündür. Ancak bu karakterdeki partilere icrada, yani hükûmette yer verilmez. Zira ideolojileri bakımından millî sayılmadıkları için, devlet sırlarını paylaşamazlar. Bu akım mensuplarının hiç unutmamaları gereken bir üstün faktör vardır: Gerek devlet, gerek demokrasi, her hâl-ü kârda, her şartta kendini savunur. Dinimize gelince... Siyasetten arındığı nisbette gelişecektir. Yalnız inancımız bakımından değil, aynı zamanda yüce Türk kültürü bakımından da dinimiz, asla pas geçilemez. Din üzerindeki bazı yasaklar, demokrasimiz ilerledikçe kalkacaktır. Bir de İslâm'ı, Arab'ın, Acem'in değil, Osmanlı'nın anladığı üslûba dönüştürmemiz şarttır.