Reform Kompleksi

Bazı çevrelerde, bazı zihinlerde reformdan nefret kompleksi, korkutucu, hattâ dehşet verici çizgilere yükseldikten sonra, komik ve küçük düşürücü derekelere indi. Reform deyince ödleri kopuyor. Bir zamanlar kendine bihakkın inkılâpçı diyen Türkiye Cumhuriyeti, niçin böyle nesiller yetiştirdi, nasıl bu derecede bağnaz kuruluşlar, kurumlar, çevreler ortaya çıkardı, hayret edilir. 21. yüzyıl tarihçileri için engin bir konudur. Bu kafa yapısı, bizi Avrupa'dan uzaklaştırıyor, başka kıt'alara doğru götürüyor. Bunu hissedemiyenler, şahısları ve temsilcisi bulundukları topluluklar adına, olanca taassuplarıyla saçmalayıp zırvalıyorlar. Bazıları medya yıldızı oldular. Bir yıl içinde bir kat daha yoksullaşan Türkiye'de, Devlet'i simgeleyen ve millete hizmetle yükümlü resmî ve özel müesseselerdeki değer ve saygınlık kaybı, belki bundan da vahimdir. Nizâm-ı Cedîd, Vak'a-i Hayriye, Tanzimat, Islahat, Meşrutiyet... Yenileşme tarihimizin bu safhalarının hepsinde reform yetmezliği vardır. Bu sebeple imparatorluk batırdık. Daha derli toplu sınırlar içinde, daha radikal ve kesin reformları gerçekleştirerek çağdaş uygarlık düzeyine erişmek için cumhuriyet ilân ettik. 15 yılı haklı bir gururla geçirdikten sonra işleri tavsattık. İnkılâpları geliştirip çağa uyduracak yerde dondurduk ve durdurduk. Menderes, Demirel ve Özal gibi üç büyük reformcuya hiç de iyi muamele etmediğimiz, reformlarını kesmek için elimizden geleni yaptığımız âşikârdır. Bizi uygarlık düzeyinde Avrupa'daki dünki eyaletlerimizin gerisinde bırakmaya âdetâ azmetmiş zihniyetlere kanmıyacağız. Başka çaremiz yoktur. Birkaç basit kararla bu milletin yüzünü hemen güldürmek mümkündür. Bir defa reform mekanizması harekete geçirilirse, gittikçe hızlanarak âdet kendiliğinden işler. Ve artık durdurmak mümkün değildir. Millî potansiyel olanca haşmetiyle açığa çıkar. Böyle şeylere akıl erdiremiyenler silinip giderler...