Romantik politika yıkımla sonuçlanır

Dış politika, hak kavramına dayanmaz. Haklı tarafı değil, güçlü tarafı tutan kazanır. Bir de tarafsızlık vardır ki, bîtaraf olan bertaraf olur, dışarıda kalır, avucunu yalar. Güçlü taraf aynı zamanda haklı da bulunabilir. Dış politika, belirli kuralı olmayan, olaylara göre davranan tutumla başarı kazanır. Dış politika esasları belirli bir ideolojiye, romantik çizgide olsa bile dayanıyorsa, gerçeklere göre hareket eden karşı taraf kazanır. İdeoloji gerçeklere uyuyorsa, tabiatiyle sorun yoktur. Bir milyon okuyucunun anlayacağı üslûpla belirttiğim bu kurallar, tarih ilminin kanunlarıdır. Yüzlerce, binlerce sene hüküm süren ve bundan sonra da geçerliliğini asla yitirmeyen kanunlardır. Tarih boyunca binlerce misal getirilerek ispatları mümkündür. Binaenaleyh dış politikada zayıf tarafı haklı olduğu için tutan, üstelik bu tutumunu ideoloji ile de destekleyen hükûmetler, devletlerini felâkete götürmüşlerdir. Zaten hak ve doğruluk kavramları münakaşa konusudur. İki taraf da kendini haklı ve doğru görür. Bir tarafın yanlışı, diğer tarafın doğrusudur. İlâhî düzen budur. Devletler, milletler, toplumlar, böylesine bir karmaşa içinde çeşitli sistemler getirerek hayatlarını sürdürmüşlerdir. Aynı dinden, mezhepten, dilden, ırktan toplumlar biribirleriyle savaşmışlardır. Meselâ Türk tarihinin ağırlığı, Türk devletlerinin birbiriyle çarpışması ile oluşur. Hıristiyan devletler Hıristiyan devletlerle, Müslümanlar Müslümanlar'la vuruşmuşlar, birbirlerini hiç esirgememişlerdir. Birinci ve İkinci Irak savaşında tarafsız kalmamız, bugün yakınmalarımızın sebebidir. Daha büyük ölçüde, siyasî coğrafyayı değiştirecek çapta hareketler karşısında aynı tutumumuzu südürmemiz hâlinde, büyük zararlara uğrayacağımız âşikârdır. Bu millet, âh, vâh, feryâd ve figan etmek için yaratılmadı. İzin veriniz, artık refah ve başarının nimetleri ile sevinsin, öğünsün. Tarih kanunlarını, gerçekçi diplomasinin kuralları çerçevesinde işletebilmek o kadar zor mu?