Sıcak bir hafta

Siyasî tansiyon hafta sonunda, cumhurbaşkanı krizine ilâveten kemalizm'in anayasadan çıkarılması ve Genelkurmay Başkanı'nın özlü (cumhuriyeti özümsemiş) cumhurbaşkanı taleplerinin sürdüğünü söylemesiyle yükseldi. Fransızca kemalizm (kemalisme) kelimesini çok zeki, yüksek kültürlü, hitabet san'atının büyük ustası bir politikacı olan Prof. Turhan Feyzioğlu, Atatürk milliyetçiliği diye Türkçe'ye çevirmişti. Atatürk, en büyük Türk milliyetçisidir. Vatan kurtaran liderdir. Cumhuriyetimizin kurucusudur. En az bin yıl için millî kahramanımızdır. Bütün bunlar doğrudur da, en yakın Millî Mücadele arkadaşları dahil onu sevmeyen, yaptıklarını beğenmeyenler de her dönemde mevcut olmuştur. Bu da, bir devlet adamı için kaçınılmazdır. Devlet adamlarının büyüklükleri nisbetinde mutlaka muârızları, muhalifleri olur. Onları vatan haini, sapıtkan falan sayamayız. Solcu tanınan bir anayasa profesörünün, yeni girdiği partisinden bağımsız şekilde şahsî ictihâdı olarak anayasamızdan -hangi mucip sebep gösterilirse gösterilsin- Atatürk'ün adını çıkarmayı teklif etmesi, bazı tepkilerle karşılaştı. Profesör, sağcı olsa idi, yer yerinden oynardı. Nedense solcu fikir adamlarımızın böylesine fiilen işleyen dokunulmazlıkları mevcuttur. Atatürk anayasalarında olmayan bir kavram, Danışma Meclisi'nde sert müzakerelerden sonra 1982 anayasamıza Atatürk milliyetçiliği şeklinde geçti. Bugün ulusçuluk deniyor ki başka türlü düşüneni suçluyorlar. Her askerî anayasa, bir takım yeni ilâveler getirerek ferdin ve milletin haklarını, oligarşik kuruluşlara aktarıverdi. Cumhuriyetimizin kurucusu Atatürk'ün adı hazırlanan anayasada geçmelidir. Ancak bir doktrin ve yasaklar anayasası olmamasına dikkat edilmelidir. Zira Atatürk adı, çeşitli temayüldeki kişilerce sömürüldükçe sömürülüyor. 1938'den beri böyle. Kaldı ki Atatürk, kendisini Türk milliyetçisi saymış, şahsına mahsus milliyetçi bir doktrin ileri sürmemiştir. Fikir münakaşaları kriz değildir. Ne kadar gayretliler çıksa, kriz hâlinde olgunlaştırılması zordur. Ama devlet başkanlığı üzerinde tartışma, her rejimde ve her ülkede, birinci sırada meseledir.