Son iki kritik gün

15 Mayıs'ı (ki yarındır) iyi atlatırsak, kriz biter ve onarma dönemi başlar. Aksaklık hâlinde kriz devam edeceği gibi, -Cenâb-ı Hak Türk milletini muhafaza buyursun- üçüncü bir patlama olur. Çok sert şartlara boyun eğeriz. Bundan dolayı yazdıklarımıza dikkat ediyoruz. Ilımlılıktan ayrılmıyoruz. Eleştirilerimizi zaman faktörünü unutmıyarak yapıyoruz. Yangına körükle gitmiyoruz. Ancak kriz alçalmaya başlayınca dozumuzu arttırabiliriz. Hiç kimse aferin beklemesin! Türkiye'yi bu duruma düşürenleri öğecek falan değiliz. Tabiatiyle krizin alt yapısının çok derin olduğunu, 1994'te artık belirtilerin netleştiğini unutmuyoruz. Binaenaleyh bütün suçu bugünki hükûmete yıkmıyoruz. Ama koalisyon, hangi mirası devraldığını bilerek iktidara talib oldu. Düzelteceği iddiasıyle geldi. Fakat krizleri önliyemedi. Reform yapamadı. Öyle ufak tefek atılımların devri geçtiğini Devlet Reformu gerektiğini söyliyenlere kulaklarını tıkadı. Avrupa'nın çağdaş normlarına karşı âdetâ isteksizce, asap bozan bir yavaşlık ve tembellik içinde yaklaştı. Soygun israf düzenine karşı gelir gelmez radikal tedbirler alamadı. İsraf ve âtıfet geleneğini kıramadı. Peşin hükümlerden zihnini kurtarması imkânsız kalın kafalıları tasfiye edemedi. Berbat, öngörüden mahrum, çivi çakmaz, beceriksiz bürokratlarla iş yürütmeye kalkıştı. Alt yapı o kadar dayanıksız hâle gelmişti ki, devletin politika yerine sadece anayasa ile yönetilebileceğine samimiyetle inanan bir zât ile, anayasayı yok sayıp politikayı gündelik küçük problemleri çözmek sanan diğer bir zât arasında, devletin en üst düzey toplantısında anayasa kitapçığı hava yoluyla teati edilince, kriz patladı. Türkiye bir günde yoksullaştı. Zira vatandaş, yönetime ve sisteme güvenmiyordu. Para ise hiç güvenmiyor, kaçacak delik arıyordu. Yarın Washington'da alınacak kararlar, bundan sonraki yazılarımızın konusunu oluşturacak. Ancak bugünü ve yarını bir sakarlık yapmadan geçirir miyiz? korkusunu üzerimden atamadığımı itiraf ediyorum.