Türk yetiştirmek

Her devlette eğitim ve kültür politikası, o ülke insanını yetiştirmek esasına dayanır, kendi insanını yetiştirmek, her devletin en tabii haklarından biridir. Her devlet, insanını, kendi felsefesine göre eğitir, bu kural asla değişmez. Bu felsefe, rejimden rejime çok farklıdır. Demokrasilerde daha hür kafalı, otoriter ve totaliter yönetimlerde daha dar kafalılar oluştuğu doğrudur. Ancak en liberal demokrasilerde bile, ilk ve orta öğretimde, devlete bağlılık, millî dil ve millî tarih politikasının esas olduğu unutulmamalıdır. Dünyanın gidişi, bütün okulların ve üniversitelerin özel sektöre geçeceğini gösteriyor. Bizde de böyle olacak. Ama millî denen eğitim bakanlığı, tam yetki ile müfredatı, öğretmenin ve öğrenciliğin şartlarını düzenleyecek, denetleyecektir. Kültür Bakanlığı da, Türk kültürünün dejenere hâle düşmemesi, gelişmesi, yücelmesi ile görevlidir. Bu genel ve evrensel kuralları hatırladıktan sonra, Türkiye'de eğitimin ve kültürün ne derecede başarılı geçmişi bulunduğu üzerinde, edebiyat yapmaya kalkışmadan, gerçekçilikle konuşulabilir. Eğitim, çok yaygınlaştı, çok yayıldı. Ancak, yabancı dil bir yana, kendi dilini ve tarihini öğrenmeyen nesiller yetişti. Dünyanın hiçbir ülkesinde böylesine bir çarpıklık yoktur. Üstelik eğitim ve kültür politikamızın Türk yetiştirmekte çok da başarı gösterdiği iddia edilemez. İçinde yaşadığımız çalkantılar, geniş ölçüde, yanlış eğitim ve kültür siyasetlerinin veya siyasetsizliklerinin ürünüdür. İyi Türk ve iyi Müslüman yetişememiş gençlerimiz acaba nasıl ortaya çıktı? 1980'den önce İzmir duvarlarına Türk askerini gördüğünüz yerde vurun yazan, bugün bombalı intihar eylemleri ile şehadet mertebesine ulaşacağına inandırılmış gençler, çarpık eğitim ve kültür politikalarının mahsulüdür. Yazdıklarımızdan isteyen hoşlanır, isteyen hoşlanmaz, ama katı gerçek budur.