Abdüllatif Uyan

Hazret-i Alî (kerremallahü vecheh) rivâyet ediyor:

Resûl-i Ekrem Efendimiz, mîrâc-ı şerîfe çıktıkları zaman dördüncü gökte bir “arslan” gördü ki, azameti ve heybeti dille anlatılamaz!

Osmân bin Affân (radıyallahü anh), Kur'ân-ı azîmüşşânın yazılma işiyle uğraşırken bir cuma namazını kıldıktan sonra mübârek ellerini kaldırmış duâ ediyordu... Bir kimse geldi.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), oğlu Abdullah’a; “Cenâzemi kıldıktan sonra tekrar Âişe-i Sıddîka'nın huzûruna varıp Ravda'ya defnim için izin iste. Evvelce benden utanıp izin vermiş olabilir" buyurdu.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), seher vaktinde mescid-i şerîfte namaz kılmaya giderken, Ebû Lü'lü adında bir Yahûdi, bir rivâyette karanlıkta bıçakla vurup, mübârek karnına sapladı.

Cebrâil aleyhisselâm, bir gün Efendimize; “Yâ Resûlallah! Ebû Bekir benim hocamdır" dedi. "Niçin?" deyince, şöylece îzâh etti: "Yâ Muhammed, Hak teâlâ, Hazret-i Âdem'i yarattı. Ve meleklere emretti ki: Âdem'e secde edin!

Ebû Lü'lü adındaki bir Yahûdî, bir gün Hazret-i Ömer'e gelip; "Efendim benden çok fazla para istiyor" diye şikâyet etti. Hazret-i Ömer sordu: "Ne san’atlar bilirsin?" O da birkaçını saydı. Hazret-i Ömer dinledi. "Bu san’atlarla bu kadar para çok değildir" buyurdu.

Resûlullah Efendimize “doksan bin altın” hediye gelmişti. Hiç bekletmeden tamamını taksîm etti Eshâba. Az sonra biri daha geldi. Lâkin “altın” kalmamıştı.

Bir gün Sevgili Peygamberimiz mescitte otururken Cebrâil aleyhisselâm geldi. Efendimiz, Hazret-i Cibrîl ile söyleşirken Sahâbe-i kirâm birer ikişer mescid-i şerîfe gelip, Seyyid-i kâinâtı meşgul görüp bildiler ki Hazret-i Cebrâil’le söyleşir.

(Dünden devam) Halîme hâtun; "Kocama danışayım" dedi.

Peygamber Efendimizin doğduğu târihlerde görülmemiş bir kıtlık vardı Benî Sa'd kabîlesinde. Açlık, Halîme Hâtun'u da bezdirmişti hayâtından. Ama o, hiç sızlanmadı. Dâima şükretti.

Abbâs adında bir sahâbî anlatıyor: İslâmiyetin yeni teblîğ edildiği günlerdi. Bir ağacın yanından geçiyordum ki, o yönden bana seslenen bir nidâ duydum.

Fahreddîn-i Râzî hazretleri bir gün vaaz ediyor, Sultân da dinliyordu. Bir ara Sultân'a dönüp; "Ey dünyânın Sutânı! Ne senin saltanatın kalır, ne de Râzî'nin bu hâli" buyurdu. Ağlıyordu!

Bir gün Ahmed Yesevî hazretlerine Çin'den birileri gelip; "Ülkemizde bir arslan türedi. İnsanlara saldırıyor" diye dert yandılar. Büyük Velî dinledi.

(Dünden devam) Kureyş kâfirlerinden dört beş kişi atlarına binip ve hazret-i Alî'nin (radıyallahü anh) yoluna gelip; "Geri dön, yoksa seninle cenk ederiz!" dediler.

Hazret-i Alîyyül Mürtezâ (radıyallahü anh) Mekke'den ayrılıp gittikten sonra Ebû Cehil mel'unu Kureyş müşriklerini topladı.

Hazret-i Fâtıma-tüz Zehrâ radıyallahü anhâ Resûlullah'ın "sallallahü aleyhi ve sellem" Hazret-i Hadîce-tül Kübrâ'dan olan dört kızından en çok sevdiğidir.

​İmâm-ı Ebû Yûsüf hazretleri şöyle anlatıyor: Ben çocukken babam âniden öldü! Annem de beni aldı. Bir terziye götürdü...

Konya'da yetişen velîlerin büyüklerinden Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, ortanca oğlu Sultân Veled’e; "Ey oğlum! Benim dünyâya gelmemin sebebi, senin dünyâya gelmen içindir.

Mahşerin sıkıntısı dayanılmaz hâl alınca, ehl-i mahşer Âdem Nebî'ye başvururlar.