Abdüllatif Uyan

Ebû Cehil katmerli öfkeler içindeydi. Yeni Müslümân olan birini işitmeyegörsün. Derhal koşup caydırmaya çalışırdı onu bir yolla. Eğer zenginse; "Seni batırır, servetini yok ederiz!" derdi. Îtibârlı biriyse.

Bilâl-i Habeşî "radıyallahü anh", bir gün mescit içinde oynamaya başlar. Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" Onu görüp çok şaşırır. Zîrâ mescitte Resûlullah Efendimiz de vardır. Yaklaşıp; "Yâ Bilâl! Ne yapıyorsun, hiç mescitte oynanır mı?" diye fısıldar kulağına.

Sümeyye Hâtun "radıyallahü anhâ", ilk îmân edenlerden ve ilk kadın şehîd. Ebû Cehil alçağı, Onu kırbaçlarken, bir yandan da ağır hakâretler ediyordu. Ama o vurdukça, hazret-i Sümeyye; "Lâ ilâhe illâllah!" diyor ve hiç tâviz vermiyordu îmânından.

Bilâl-i Habeşî "radıyallahü anh", kendine geldiğinde, güneş batmış, üstündeki kaya, gâibten atılmıştı bir kenara. "Şükürler olsun" diye mırıldandı. Ümeyye kâfiri, Bilâl'i dîninden döndürmek için her türlü işkenceyi deniyor, ama olmuyordu.

Resûlullah Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" İslâmı teblîğe başlayınca, müşrikler toplanıp mâni olmak istediler. Muvaffak olamayınca işkenceye başladılar. Özellikle kimi kimsesi olmayan, fakîr, garip ve kölelere...

Asr-ı saâdette bir Yahûdî âlimi ve Habbâb isminde bir oğlu vardı. Bu güzel yüzlü çocuk, bir gün babasının odasında kilitli bir sandık gördü. "İçinde ne var?" diye meraklandı. Kilidini söktü.

Efendimizin âzâdlı kölesi Zeyd bin Hârise hazretleri "radıyallahü anh", bir defâ kira ile katırcı tutup sefere çıktı.

Zeyd bin Hârise radıyallahü anh, henüz çocuk iken annesiyle uzaktaki bir akrabâlarına ziyârete gitmişlerdi. Yolda haydutlar kâfileyi basıp, Zeyd'i esîr aldılar. Sonra da satılığa çıkardılar. Hazret-i Hatîce'nin yeğeni, onu satın alıp halasına verdi. O da Resûlullah'a hediye etti. Efendimiz memnun oldu. Hemen âzâd etti.

Müşrikler, kimi kimsesi olmayanlara görülmemiş işkenceler yapıyorlardı. Ammâr bin Yâsir'i radıyallahü anh yakaladılar bir gün. Önce ateşle dağladılar. Peşinden tehdît:

Mus'ab bin Umeyr'i "radıyallahü anh", bizzat öz babası, karanlık bir mahzene tıkmış işkence ediyordu. Niye? Dîninden dönsün diye. Ama hayır. Hiçbir şey onu dîninden döndüremeyecekti.

Mus'ab bin Umeyr "radıyallahü anh", insan güzeli bir gençti. Mekke'nin en zarif, en narin, en kibar delikanlısıydı. Tahsilli ve kıvrak zekâlıydı. Üstün fesahat ve belâgata sâhipti. Hem de çok zengin bir âilenin çocuğuydu. Bütün âilenin gözü onun üzerindeydi.

Hanzala radıyallahü anh, Medîneli bir sahâbî olup, "Gasîl-ül melâike" lakabıyla meşhurdur. Uhud cenginden bir hafta önce nikâhlandı. Bir gün önce de düğün yapıp gerdeğe girdi. Girdi ama, başka bir heyecân içindeydi o gece. Yarınki savaşı düşünüyordu.

Hamza, Efendimizi "aleyhissalâtü vesselâm" tesellî için; "Üzülme yeğenim. Ebû Cehil mel'ûnunun kafasını yardım. İntikamını aldım, düşmanlarını sindirdim" dedi. Ve ilave etti: Haydi üzülme. Ve sevin artık.

Hamza, pürhiddet Kâbe'ye vardı. Müşrikler, onu uzaktan görünce büyük korkuya kapılıp; "Önce bizi selâmlar, sonra tavafa giderse korkmayın. Ama, ilkin tavafa yönelirse o zaman yandık, öç almaya gelmiştir" dediler.

Hamza radıyallahü anh henüz îmân etmeden de Kureyş içinde hâtırı sayılır biriydi. Arslan avcısıydı. Müşriklerin Safâ Tepesinde Efendimizi hırpaladığı gün, o, çölde bir ceylanı ustalıkla kovalayıp, sonunda sıkıştırdı bir köşeye. Hayvan, nefes nefese durdu ve dikti gözlerini gözlerine. Fakat o da ne?

Hâlid bin Saîd radıyallahü anh gizlice îmân etmiş, Mekke'nin gözden saklı yerlerinde gizli gizli ibâdet ediyordu. Babasınınsa haberi yoktu îmân ettiğinden. Bir gün, yine tenhâ bir yerde namâz kılıyordu ki, diğer kardeşinin nefes nefese geldiğini fark etti.

Hâlid bin Saîd radıyallahü anh İslâmla ilk şereflenen bahtiyârların beşincisidir. Henüz îmân etmemişti ki, bir gece Cehennemi gördü rüyâda. Kendi de hemen kıyıcığında duruyordu. Kaynayan, homurdayan, fokurdayan bir ateş deryasıydı.

Habbâb bin Eret radıyallahü anh, kalbi Allah sevgisiyle yanan bir sahâbî. Müşrikler, Onun îmân ettiğini öğrenince deliye dönüp işkenceye başladılar. Gömleğini çıkarıp, kızgın taşları çıplak vücûduna bastırırken bağırdılar:

Enes bin Mâlik radıyallahü anh anlatıyor: Resûlullah Efendimiz aleyhissalâtü vesselâm Medîne'ye geldiğinde, ben sekiz yaşındaydım.

Ebû Zer radıyallahü anh îmân edince doğru Kâbe'ye gidip, kâfirlerin yüzüne karşı Kelime-i şehâdeti haykırdı. Ancak kâfirlerin hücumuna uğradı. Efendimiz Ona acıyıp çağırdılar: