Abdüllatif Uyan

Zeynelâbidîn Alî hazretleri, Resûlullah Efendimizin torunu, hazret-i Hüseyin'in radıyallahü anh oğludur. Abdest almaya başlayınca yüz rengi solar, benzi sararır, âzâları titrerdi. Bir yakını;

Harem bin Hayyân anlatır: Veysel Karânî hazretleriyle görüştüğüm zaman kendisinden nasîhat istedim.

Veysel Karânî hazretleri, Yemen'de bir dağda deve güdüyordu ki, hazret-i Alî ile hazret-i Ömer radıyallahü anhümâ, Efendimizin aleyhisselâm mübârek hırkasını kendisine teslîm etmek üzere oraya gittiler.

V eysel Karânî hazretleri, üç gün bir şey yememişti. Dördüncü gün dışarı çıktı. Yolda bir "altın" gördü. "Birinden düşmüştür" diye almadı.

Veysel Karânî hazretleri, tâbiîndendir. Yemen'de deve güderek geçimini sağlardı. Ne ücret verirlerse alır, yarısını fakirlere verirdi.

Tâbiînin büyüklerinden Veysel Karânî hazretleri Mekke'de hac yapıp, sonra Medîne'ye gitti. Orada kendisine; "İşte, Resûlullahın türbesi burasıdır" dediler. Bunu işitince, kendinden geçti ve bayıldı. Ayılınca;

Veysel Karânî hazretleri, geceleri ibâdet ederdi. Bâzı geceler; "Bu, kıyâm gecesidir" der ve bütün bir gece devamlı kıyâmda dururdu.

Veysel Karânî hazretleri, Resûlullah Efendimizi "aleyhissalâtü vesselâm" görmeden sevmiş ve Tâbiînin en yükseği olmuştur.

Tâbiînden Rebî bin Heysem hazretleri, yıllarca yatsı abdestiyle sabah namazını kıldı.

Tâbiînden Rebî bin Heysem hazretleri, dışarıda yürürken, haram görmemek için etrâfına bakmaz, dâima başı önünde yürürdü.

Tâbiînden Muttarif bin Abdullah hazretleri, sohbetlerinde, ehil olmadığı halde, dînî mevzûlarda konuşan yâhut yazı ve kitap yazan kimselere nasîhat ederdi. Bir gün de;

Tâbiînden Muttarif bin Abdullah hazretleri, Allah korkusundan ve âhirette hesap verme endîşesinden "toprak" olmayı arzu ederdi. Sohbetlerinde;

Tâbiîn-i kirâmdan Muttarif bin Abdullah hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" oğlu vefât ettiğinde, hiç üzüntülü bir hâli görünmedi.

Büyüklerden biri, gençliğinde anne babasına; "Beni Allahü teâlâya hibe edin. Gidip Onun dînini öğrenip döneyim!" dedi. Onlar da memnun olup;

Mesrûk bin el Celâ hazretleri anlatır: Bir çöl bedevîsinin bir merkebi, bir köpeği, bir de horozu vardı. Horoz onları namaza uyandırır, köpek bekçilik yapar, merkeb de yüklerini taşırdı. Bir gün tilki gelip, horozu kaçırdı.

Allah dostlarından Garip Baba, bir talebesini üzgün görüp;

Bir gün Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerinin evine, kalabalık bir ziyâretçi grubu geldi. Uzak yoldan gelmişlerdi. Bu sebeple hem bîtab düşmüş, hem de çok acıkmışlardı.

Enez'de medfun Hak dostlarından Yahyâ Kaptan'ın akrabası genç bir hanım, yolculuğa çıktı bir gün. Tenha bir yerden geçiyordu ki, ahlâksız bir adam çıktı önüne. Niyeti bozuktu.

Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerinin birkaç talebesi, bir gün bu zâtın huzuruna geldiler ve; - Efendim, izin verirseniz uzun bir sefere çıkmak istiyoruz, dediler. - Selâmetle gidin gelin, buyurdu.

Gelibolu'da yaşamış velîlerden Ahmet Câhidî Efendi'ye rahmetullahi aleyh, bir gün bâzı sevdikleri gelerek; - Efendim, geçim sıkıntısı çekiyoruz. Sebep ne olabilir? diye sordular.