Abdüllatif Uyan

Alaüddin-i Sabir hazretleri Kalyar'a geldiğinde, orada imamlık yapan Kadı Tabrak, bu zata;

Alaüddin-i Sabir "rahime-hullahü teâlâ", dayısı olan Ferideddin Genc-i Şeker hazretlerinin emriyle insanları irşad için Kalyar beldesine geldi.

Alaüddin-i Sabir hazretlerinin babası vefat edince, maddi sıkıntıya düştüler. Annesi, asil bir hanımefendiydi. Kimseye belli etmedi bu sıkıntılarını.

Alaüddin-i Sabir hazretlerinin babası, Şah Abdurrahim adında salih bir Müslümandı. Şiddetli bir hastalığa yakalandı bir gün.

Alaüddin-i Sabir hazretlerinin kalbi, Allah aşkı ile yanıyor, ne dua etse, kabul oluyordu. Kuşlar ve hayvanlar hizmetine koşardı.

Yusüf-i Hemedani hazretleri zamanında üç ilim talebesi, bu zatın büyüklüğünü işitip, kendisini görmeye gittiler. Bunlar, Ebu Said, İbnüssakka ve Abdülkadir-i Geylani idi.

Yusüf-i Hemedani hazretleri, cuma günleri hariç, evinde oturur, dışarı çıkmazdı hiç. Fakat bir gün çıkmak istedi evden. Böyle bir istek doğdu içinde.

Yusüf-i Hemedani "rahime-hullahü teâlâ", evliyanın büyüklerindendir.

Hace Mevdud-i Çeşti hazretleri vefat etmeden az önce; - İnsan ne kadar ahmaktır ki, kendi Yaradan'ına durmadan isyan eder. Buna rağmen, kendi günahlarını görmez de, başkalarının ayıplarını araştırır, buyurdu. Ve ilave etti: - Her gün, türlü türlü günahları işler de, yine hiç üzülmez. Halbuki bu gün yarın ölecek ve bunların hesabını bir bir verecektir Sahibine.

Hace Mevdud-i Çeşti hazretlerinin vefatı yaklaşınca, ara ara başını kaldırıyor ve sanki birini bekler gibi kapıya bakıyordu.

Mevdud-i Çeşti hazretleri ile Ahmed Namıki Cami hazretleri, bir gün bir evde sohbet ediyorlardı. Öyle ki, sohbetin tesiriyle kendilerinden geçmişlerdi âdeta. O esnada iki münafık, ellerinde birer hançerle içeri girdiler. Maksatları öldürmekti bu iki Allah dostu'nu. Ancak yapamadılar.

Mevdud-i Çeşti hazretleri, evliyanın büyüklerinden Hace Abdülhalık-ı Goncdüvani hazretleriyle sohbet ederken, zahid kılıklı biri girdi içeri.

Mevdud-i Çeşti hazretleri bazı talebesiyle Belh'ten Buhara'ya gitmek üzere yola çıkıp, bir nehir kıyısına ulaştılar. O esnada bir tek kayık çalışıyor ve insanları ücretle taşıyordu karşı tarafa.

Mevdud-i Çeşti hazretleri, aldığı manevi bir işaretle ilim tahsili için Belh şehrine gitmişti. Onu, kalabalık bir halde karşılayıp çok hürmet gösterdiler.

Mevdud-i Çeşti hazretlerinin babası vefat edince, Onun talebelerini kendi irşad eyledi. Yirmi dört yaşındaydı o zaman.

Mevdud-i Çeşti hazretleri çocukken kıtlık olmuştu. İnsanlar, çaresiz Ona gelip; - Çok sıkıntıdayız, dediler.

Ebülleys-i Semerkandi hazretleri, bir sohbetinde; - Kul, her işini ihlasla yapmalı ki, ahirette faydasına kavuşabilsin. Eğer niyetinde az bozukluk varsa, âhirette eli boş kalır, buyurdu. Ve misal verdi:

Ebülleys-i Semerkandi hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine: Hak teâlâ mahşerde, bu dünyaya insan sureti verip, herkesin görebileceği bir yerde bulunduracaktır.

Muhammed Baki Billah hazretlerinin yaşı kırka erince, kalmadı dünyaya rağbeti.

Hak teâlâ Muhammed Baki Billah hazretlerini öyle yaratmıştı ki, Onu gören, Allahü tealayı hatırlardı muhakkak.