Abdüllatif Uyan

"Selâhaddîn Konevî", büyük bir velî idi. Sohbeti, insanlara pek çok fâideliydi. Yine bir gün, bir gence buyurdu ki: Evlâdım! Sana, kabûl edersen, var iki nasîhatım.

Osmânlı pâdişâhı Kânûnî zamanında, "Yahyâ Efendi" diye, vardı ki bir evliyâ, Sultân, "Ağabey" diye, ona hitâb ederdi. Büyük zât olduğunu bilir, hürmet ederdi.

"Seyyid Muhammed Sâlih", büyük âlim, evliyâ. Çok fâideli oldu ilmiyle insanlara. Bir gün, sevdiklerine buyurdu ki: (Bu hayat, "Hayâl"den ibârettir, değil gerçek, hakîkat.

"Selâhaddîn Konevî", büyük âlim ve velî. Sohbeti, herkes için olurdu fâideli. O bir gün buyurdu ki: (Biz çok seviniyoruz.

"Ahmet Sait Fârûkî", evliyâ bir zât idi. Her hâli, insanlara, birer nasîhat idi. O bir gün buyurdu ki: (Gidilirken bir yere, İhtiyaç duyulursa nasıl ki bir rehbere,

Bir zamanlar birinin, bir zâta borcu vardı. O devrin parasıyla, "Beşyüz akçe" kadardı. Alacaklı adam da, zaman zaman gelerek, İsterdi parasını, hem de sitem ederek.

"Hacı Fehmi Efendi", âlim ve velî bir zât. Kullara hizmet için, ederdi çok nasîhat. Bir gün, sevdiklerine buyurdu: (İş kalbdedir. Onu temizlemek de, ancak "Sohbet" iledir.

"Abdülhakîm Arvâsî", büyük bir evliyâdır. Kalblere tesir eden nasîhatleri vardır. Onu gören kimseyi, kaplardı neş'e, sevinç. Yüzünden tebessümü noksan olmaz idi hiç.

"Seyyid Fehîm Arvâsî", hâl ehli bir kişiydi. İslâma hizmet etmek, en mühim tek işiydi. O, bir gün buyurdu ki: (Olmayın îtirâzcı.

Henüz "Merkez Efendi" genç bir talebe iken, "Sümbül Sinân" ismini işitmişti birinden. Lâkin onun hakkında, bâzı dedikodular.

"Ziyâeddîn Nurşînî", âlim ve evliyâdır. Gençlere, çok kıymetli nasîhatleri vardır. O, bir gün buyurdu ki: (Yolumuzun esâsı, Aslâ terk etmemektir büyüklerle temâsı.

"Abdülvehhâb-ı Mısrî", hâl ehli bir velîydi. Nasîhati, herkese pek çok fâideliydi. Derdi ki: İki türlü, kula gelir hidâyet.

"Abdülhamîd Şirvânî", âlim ve velî bir zât. Bir gün sevdiklerine şöyle etti nasîhat: (Kardeşlerim, dünyânın bilcümle servetiyle, Hiçbir değeri yoktur indallah zerre bile.

"Ebüssü'ûd Efendi", çok pahalı bir sarık, Giymişken, biri geldi yanına bir aralık.

"Abdullah bin Mübârek" adında bir evliyâ, Hacda iken bir gece, gördü şöyle bir rüyâ: Semâdan yeryüzüne, "İki melek" indiler. Sonra, birbirleriyle hasbihâl eylediler.

"Sıbgatullah Arvâsî", büyük âlim ve velî. Bir gün, "Namâz" hakkında buyurdu şu sözleri: "Namâz", dînin direği, mü'minin mîrâcıdır. "Namâz", hasta rûhların, tesirli ilâcıdır.

"Muhammed Ezherî" ki, Allah dostu bir velî. Sohbeti, dinleyene olurdu fâideli.

"Hacı Bayrâm-ı Velî", pâdişâhtan bir fermân, Alarak, Ankara'ya aynı gün oldu revân. Talebeler, ilimle meşgûl olsunlar diye, Sultânın ihsânıydı Hacı Bayrâm Velî'ye.

"Hacı Bayrâm Velî"yi bâzı çekemeyenler, Kendisini Sultana şikâyet eylediler. Dediler: (Hacı Bayrâm diyorlar kendisine. İnsanlar, akın akın giderler meclisine.

Kötü huylardan biri, "Münâkaşa etmek"tir. Yâni her meselede (Ben haklıyım!) demektir. Hâlbuki münâkaşa, netîceye götürmez. Hattâ fayda yerine, "zarar verir" çoğu kez.