Abdüllatif Uyan

Manisa velilerinden "Hasan Dede" zamanında valinin adamlarından bir zâlim, garib birinin mahsulünü zorla aldı elinden. Zavallının kimsesi de yoktu. Doğruca gidip, şikayet etti onu Hasan Dede'ye. Mübarek çok üzülüp, valiye gitti hemen.

Anadolu'da yetişen âlim ve evliyadan "Hasan Dede" zamanında bir sene, çok yağmur yağıp su bastı o havaliyi. Su altında kaldı evler. İnsanlar mecburen yüksek yerlere çıktılar. Hasan Dede çok üzüldü. Bir gece yarısı, iki rekat namaz kılıp;

Manisa'da yaşayan Hak dostlarından "Hasan Dede"ye, zenginin biri, suyu bol olan "bir kuyu" bağışlamıştı. Ancak bir müddet sonra vazgeçip, geri aldı. Onun bu davranışı Hasan Dede'yi incitmiş, kırmıştı nurlu kalbini. Ama iki saat sonra;

Anadolu erenlerinden "Hasan Dede"nin sevdiklerinden biri, şiddetli göz ağrısına tutulmuştu bir gün. Hiç dayanamıyordu ağrısına. Tabipler bir şey yapamadılar. Çaresizdi.

Manisa'nan Demirci ilçesinde yatan "Şeymer Hasan Dede"nin sevdiklerinden birinin develeri kayboldu bir gün. Ne kadar aradıysa da bulamadı. Yorgun argın döndü eve.

Anadolu evliyasından "Şeymer Hasan Dede", henüz ilim tahsiline başladığı çocukluk günlerinden birinde, babası onu çağırıp;

Anadolu'da yetişen velilerden "Şeymer Hasan Dede" henüz çocuk idi ki, bir gün oynayan çocukları gördü sokakta. Ve onları gösterip; - Babacığım, bu çocuklar niçin oynarlar? diye sordu.

Manisa-Demirci'de medfun bulunan "Şeyh Sinan Efendi", hacca gitti bir sene. Dönüşte bir gemiye bindi. Bir miktar yol almışlardı ki, aniden bir korsan gemisi belirdi ve hızla yaklaştı bunlara. Maksatları kötüydü.

Hak dostlarından "Şeyh Sinan Efendi"yi seven birinin üç aylık bebeği hastalandı bir gün. Doktor, ilâç fayda etmedi. Anne baba çaresiz getirip bırakıverdiler çocuğu bu zatın kollarına ve; - Efendim, bu yavrumuz çok hastadır, dediler.

Allah dostlarından "Sefer Efendi"yi seven yeni evli birinin çocuğu oldu bir gün. Nur topu gibi güzel, sevimli bir oğlan çocuğuydu bu. Fakat hiç ağlamıyordu yavrucak. Anne babanın içine bir kurt düştü bu yüzden. - "Acaba özürlü mü?" diye endişeye kapıldılar.

Anadolu evliyasından "Ömer Karamanî" hazretlerinin yaşadığı devirde, zâlim bir kişi vardı ki, zulmederdi insanlara. Kiminin zorla malını alır, kiminin namusunu lekeler, kimini de öldürürdü. Kimse de mani olamıyordu. İnsanlar çaresizlikten bu zata geldiler ve;

Gördes'te yaşamış olan "Hüseyinli Baba"ya bir grup genç gelip;

Anadolu'da yetişen âlim ve evliyadan "Sarı Hoca", bir sene oğullarını çağırıp; - Eşyamızı hazırlayın. Hicaz'a gidiyoruz! buyurdu.

Kabr-i şerifi Manisa-Kırkağaç'ta bulunan Hak dostlarından "Sarı Hoca", dergahında talebe okutur, onların yemek ve her türlü ihtiyaçlarını kendisi karşılardı.

Bandırma'da yaşayan Hak dostlarından "Ağlayan Dede"nin huzuruna bir köylü gelip dert yandı bir gün: - Çok sıkıntıdayım efendim.

Hindistan'da yetişen velilerden "Gulam Muhammed Masum" hazretleri, bir sevdiğinin düğün yemeğine gitmişti... Herkes edeple otururken, gencin biri gevezelik ediyor, gülünç şeyler anlatarak, hem kendi gülüyor, hem de ordakileri güldürüyordu.

Bandırma velilerinden "Kerpiçli Dede"nin dergahına, başı ve kolları açık bir kadın geldi bir gün. Maksadı, bir şeyler sorup öğrenmekti bu velîden. Mübarek zat, büyük bir olgunlukla, - Buyur bacım, dedi, hoş geldin!

Bandırma'da yaşayan Velilerden "Kerpiçli Dede"nin küçük oğlu hastalandı bir gün. İsmi "Necati" idi ki, günden güne ağırlaştı çocuk. Bir gün Kerpiçli Dede dergahta iken, küçük Necati ruhunu teslim eti.

Balıkesir erenlerinden "Yürek Dede" zamanında bir genç, elinde sazı ile köy köy dolaşır, saz çalıp eğlendirirdi insanları. Bir gün, yolda bu mübarek zatla karşılaştı. Onu görünce, heybetinden korkup sazını sakladı eteğine. Kendisini azarlayacağını sandı.

İran'da yaşamış Velilerden "Ebu İshak Şirazî" hazretleri, bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, - Allahü teala bir kulunu severse, ona iki nimet verir, buyurdu. - Onlar nedir? dediler.