Abdüllatif Uyan

Hazret-i Ebû Bekr’le hazret-i Alî mescid-i şerîfte oturuyorlardı. O esnâda biri girdi içeri. Hazreti Alî'yi görünce rengi kaçtı. Çok mahçup oldu!

Hazret-i Sıddîk’ın hizmetçisi vardı. Mutfak masraflarını o görüyordu.

Bir gün fakîrin biri, Peygamber Efendimizden buğday istedi. Ekmek yapacaktı garip.

Bir gün Sevgili Efendimiz yatsı namazını kıldılar bir sahâbîyle. O zâtın evi uzak, hava kapalıydı.

Efendimiz aleyhisselâm, Bedir Harbi'nden bir gün önce, harp sâhasını gezdiler. Bir yere gelince durdular.

Harem bin Hayyân anlatır:

Efendimiz hayâtta iken Eshâb-ı kirâm’a; “Şu hırkamı Üveys-i Karnî'ye veriniz!" buyurdu.

Veysel Karânî hazretleri, Resûlullahı görmeyi çok istiyordu.

Veysel Karânî hazretleri, Mekke'de hac yapıp, sonra Medîne'ye gitti. Orada kendisine dediler ki:

Veysel Karânî hazretleri, geceleri hep ibâdet ederdi. Bâzı geceler;

Veysel Karânî hazretleri, Resûlullahı görmeden sevmiş ve Tâbiînin en yükseği olmuştur.

Ebû Mûsel-Eş’arî hazretleri; “İbni Mes'ud içinizdeyken bana sormayın" derdi.

Bedir Harbi sona ermişti. Efendimiz, eshâbı topladı.

Müşrikler, Abdullah bin Mes'ud hazretlerini, kızgın kumlara yatırıp işkence yaptılar!

İlk sahâbîler, bir gün toplanıp; "Resûlullahtan başka, şu Kureyş kâfirlerine Kur’ân-ı kerîmi açıktan dinletebilen kimse olmadı" dediler.

Abdullah bin Mes'ud radıyallahü anh, kısa boylu, hafif esmer, zayıf bir bünyeye sâhipti. Sevgili Peygamberimizin has müşâviri ve hizmetçisiydi.

Resûlullah Efendimiz, Medîne’de, Mescid-i şerifte, bâzı sahâbîlerle berâber idi. Bir ara ayağa kalktı.

Câbir bin Abdullah (radıyallahü anh) rivâyet eder: Ensâr’dan sâliha bir hâtunun ziyâfetinde, Resûlullahla berâberdik. Henüz yememiştik.

Enes bin Mâlik hazretleri der ki:

Hazret-i Ömer ile Abdurrahmân bin Avf (radıyallahü anhümâ), her gece şehri dolaşır, bir yere gelince Hazret-i Ömer, arkadaşına;