Abdüllatif Uyan

Evliyanın büyüğü, Celâleddin-i Rûmi, Bu dünya, az görmüştür böyle büyük alimi. Babası "Behaeddin Veled" hazretleridir, O da büyük bir alim ve yüksek bir velidir.

"Hacı Bayram-ı Veli", padişahtan bir ferman, Alarak, Ankara'ya aynı gün oldu revan. Ferman, sırf ilim ile meşgul olsunlar diye, Sultanın ihsanıydı, Hacı Bayram Veli'ye. Lâkin bazı kimseler, bunu fırsat bilerek, Talebe oluyordu, hep bu zata giderek.

"Hacı Bayram-ı Veli" hem ders okutuyordu, Hem de, halka camide, nasihat ediyordu. Onu çekemeyenler, padişaha geldiler, (Efendim, Ankara'da biri var ki) dediler.

"Hacı Bayram Veli"nin yaşadığı devirde, Askere çağrılmıştı, bir genç günün birinde. Yetim ve öksüz olup, kimsesi yoktu lakin, Biraz miras kalmıştı babasından garibin.

Kadınlar çalışırken, bir yaz günü ekinde, Sığır otlatıyordu "Ali Semerkandi" de. Baktı ki, namaz vakti ilerlemiş, geçecek, Lakin su bulamadı abdest tazeliyecek.

"Ali Semerkandi" ki, alim ve veli bir zat, Çamlıdere halkını yıllarca etti irşad. O halk da fakir olup, pek azdı hayvanları, Hatta otlatmak için, yoktu bir çobanları.

İsfahan'da dünyaya gelen bu mübarek zat, Ankara "Çamlıdere" nam yerde sürdü hayat. İslam alimi olup, veliydi hem kendisi, Ve "hazreti Ömer"e dayanır sülalesi.

Bir gün "Emir Buhari", bazı talebesiyle, Bir yere giderlerdi, ziyaret gayesiyle. Az sonra, namaz vakti gelmiş idi ki, ancak, Su yoktu o mahalde, durup abdest alacak.

Talebesinden var ki, "Şeyh Sinan" adlı bir zat, O da, bir hadiseyi anlatır şöyle bizzat: Henüz yaşım küçüktü, babam ile beraber, Kavun karpuz ekerdik, bahçemize her sefer.